~Rozdział 30~

-Ej mała, nie śpimy - Kubiak delikatnie poprawił mi włosy i pocałował w skroń.
-Co? Ja nie śpię... - zaprzeczyłam przecierając oczy.
-A ja jestem Giba. - mruknął Zbyszek.
-No to gratulacje. - ziewnęłam. - Dobra, może ja rzeczywiście pójdę już spać. Jutro trudny dzień nas czeka. - zamachnęłam łokciem.
-No! Dla Zatiego trzeba trumnę strugać. - zaśmiał się Ignaczak.
-Ojj! Pani Fela nie jest taka zła. - machnął ręką. - Gorzej z trenerem, bo jak się dowie, że Kurek niedysponowany, to już nie będzie chciał nas trenować.
-Dokładnie. Pomyśli, że coś tutaj ćpamy. - poparł Bartman.
-Matka wie, że ćpiesz? - Pit + hehe = Miłość.
-Jeden przyszedł po kakao w środku nocy, ten ma okres, jeszcze wcześniej wszyscy w jednym czasie nabawili się zapalenia korzonków... - pokiwał głową Winiarski.
-Paranoja. A w telewizji wydajecie się tacy normalni... - westchnęłam.
-Telewizja kłamie! - dobra puenta Krzysia nie jest zła. Ze wszystkimi półprzytomnie się pożegnałam i poszłam do siebie. Kluczyk nie chciał wejść do zamka. Próbowałam na wszystkie możliwe sposoby, ale nie dało rady. Ta złośliwość rzeczy martwych. Wróciłam do pokoju Pita i Bartka.
-Kto okaże się dobrym człowiekiem i pomoże biednej kobiecie w potrzebie? - wyjęczałam.
-Kobieta nie jest w potrzebie, tylko już śpi. - uśmiechnął się Dziku i podał mi właściwy kluczyk.
-Aha - spojrzałam na numerek widniejący ne breloczku. Tam 77, a ja mam 66. Czyli wszystko jasne.
-To ja może kobietę odprowadzę. - Michał lekko popchnął mnie w kierunku korytarza. - Nara. - pożegnał się z kolegami i podprowadził mnie pod sam próg pokoju i jeszcze dodatkowo otworzył mi drzwi.
-Od razu pod kołderkę proszę! - nakazał. W sumie to i tak już nie miałam zamiaru nic robić. - Dobranoc. - przykrył mnie po same uszy i subtelnie pocałował.
-Dobranoc. - odparłam i sennie się uśmiechnęłam.
-Kocham Cię. - szepnął jeszcze na wychodnym.
-Mhm... - przytaknęłam. Oj no sorry, już wtedy śniłam o latających jednorożcach, to jak miałam wyznać mu miłość?!

***

Obudziłam się tuż po 8. Przeciągnęłam się we wszystkie strony. Nie miałam ochoty wstawać z tego jakże cudownego łoża, ale obowiązki wzywają. Poszłam pod prysznic, ubrałam się i uczesałam luźnego warkoczyka. Po chwili zeszłam na stołówkę. Tam jak zwykle śmiechy i chichy, lecz Serbów wyjątkowo na śniadaniu nie było. Zdziwiona wzięłam sobie jajecznicę i kawę, bo bez niej byłabym trupem. 

-Nie mówcie mi tylko, że ominęła mnie mina trenera, kiedy Kurek wyjawił mu swój sekret. - powiedziałam odstawiając talerz i widząc rozbawionych chłopaków.

-Niee, z tym czekamy specjalnie na Ciebie. - odparł prawie płaczący ze śmiechu Igła.

-No to o co chodzi? - zdziwiłam się.

-Zbyszek próbuje powiedzieć dyskwalifikacja. - a no tak. Mogłam się domyślić, bo w końcu tylko on siedzi przybity. 

-Nie ładnie się tak śmiać z kolegi! - rzekłam surowym tonem. Nawet na chwilę podziałało i wszyscy popatrzyli się na mnie z przerażeniem, lecz zaraz i tak Kurek parsknął śmiechem, a za nim cała reszta.

-Współczuję Zbysiu. - posłałam mu spojrzenie pełne smutku.

-To i tak przez Ciebie. - burknął.

-Trzeba było nie dyskwalifikować mnie z gry. - Dziku poruszał brwiami. 

-A gdzie Serbowie? - zapytałam.

-Pojechali na sparing. - odparł Kuraś. 

-Siurak trener na horyzoncie. - zaśmiał się Ziomek. 

-No to życzcie mi powodzenia. - siatkarz zerwał się z miejsca i podszedł do stolika "kołcza". - Dzień dobry panie trenerze... - zaczął i usiadł na wolnym krześle obok. - Mam do pana taką nietypową sprawę. 

-No u Was to chyba już nic mnie nie zaskoczy... - głośno westchnął.

-Bo chodzi o to, że nie mogę dzisiaj trenować. - skrzywił się.

-Dlaczego? 

-Bo jestem niedysponowany. - trener Anastasi wypluł całą zawartość swojej jamy ustnej na stół, a reszta drużyny wybuchnęła śmiechem.

-Co Wyście brali?! - oburzył się Andrea.

-No brałem jakieś tabletki na ból brzucha, ale chodzi o to, że nic mi nie pomaga. - wyliczał Bartek.

-Nie chodzi mi o tabletki... - machnął ręką. 

-Mówiłem, że będzie myślał, że coś ćpamy. - wtrącił Zbyszek. 

-To co, mogę prosić o jeden dzień wolnego? - wyszczerzył się przyjmujący.

-Nie żartuj sobie. - parsknął trener. - W tym sezonie już mieliście wystarczająco dużo wolnego, a widzę, że już nie macie pomysłów na wymówki. Za pół godziny widzę wszystkich na sali. - rozkazał, a zmartwiony Bartek wrócił do naszego stołu. 

-No i zepsułeś. - mruknął Krzysiu.

-Za pół godziny na sali?! W tym czasie nawet moje jedzenie w żołądku nie zdąży się ułożyć! - krzyknął Piter, ale nikt nie zwrócił na niego uwagi. Chyba już się do tego przyzwyczaił. 

-A ty Zati? - zwróciłam sie do małego libero.

-Co ja? - uniósł jedną brew.

-Kiedy idziesz złożyć zażalenie na posiłek? - uśmiechnęłam się.

-Ja pójdę po obiedzie. Chciałbym jeszcze przeżyć ten ostatni trening w moim życiu... - westchnął. 

Po chwili wszyscy już poszliśmy do pokoi, aby się przygotować. Gdy szykowałam się do wyjścia na boisko, usłyszałam pukanie.

-Prooszę! - krzyknęłam.

-Dzień dobry. - do pokoju wszedł uśmiechnięty pan Sokal.

-O, dzień dobry. Proszę wejść. - zaprosiłam go do środka. 

-Dzisiaj muszę załatwić kilka spraw osobistych, więc nie będę miał czasu uzupełnić tych papierów. Zajmiesz się tym? - podał mi stos kartek.

-Tak, oczywiście.

-No to nie przeszkadzam i miłego dnia. 

-Wzajemnie. 

Doktor Sokal wyszedł ode mnie, a ja rzuciłam kartkami na łóżko. Przecież nie wyrobię się z tym przez miesiąc! Szybko je przekartkowałam i wydawało mi się, że były to karty zdrowia chłopaków. Znowu? 

Zbigniew Andrzej Bartman

ur. 4 maja 1987r. w Warszawie.

Wzrost : 198 cm

Waga : 91 kg 

Super uzupełnianie mnie czeka. Wpakowałam papiery do teczki, którą włożyłam do torby i zeszłam na dół. Po drodze minęłam chłopaków kupujących wodę w bufecie. Usadowiłam się w kącie sali i rozłożyłam wokół siebie wszystkie papiery. 

-Uuu, dzisiaj papierkowa robota. - obok mnie usiadł Dziku i zaczął się rozciągać. 

-Noo... - westchnęłam. - Chorowałeś na przewlekłe choroby? - zapytałam odszukując jego kartę.

-Na świnkę i ospę. - odparł.

-Oookej... - odznaczyłam dwa kwadraciki. - Jesteś na coś uczulony?

-Nie. 

-Używki?

-Ty.

-Misieek. - roześmiałam się i podniosłam wzrok. Spotkaliśmy się spojrzeniami.

-Słucham? - wyszczerzył się.

-Nie ma niestety takiej odpowiedzi. - zasmuciłam się.

-No to dopisz. - wzruszył ramionami.

-Co dopisz? - wtrącił się Nowakowski zaglądając przez ramię Michała.

-O, Piter. Powiedz mi... - znalazłam biały papier z jego danymi. - Chorowałeś na świnkę, ospę, różyczkę albo odrę?

-Ospa. - wyszczerzył się. 

-Alergia?

-Kurz i pylenie lip.

-No to lipa. - zaśmiał się Kubiak.

-Uzależnienie?

-Siatkówka. 

-Ooo, dobra odpowiedź. - Michał poklepał go po plecach.

-Macie jakieś leki, które musicie przyjmować? 

-A jak kiedyś brałem na alergię, to się liczy? - zapytał Piotrek.

-Nie. 

-No to nie. - wzruszył ramionami. - Coś jeszcze? 

-Niee, ty możesz iść, już wszystko mam uzupełnione u Ciebie. A ty, Misiek?

-Ty jesteś moim lekiem... - poruszał brwiami.

-Michaaaaał. - jęknęłam. - Bo się drugi raz zakocham. - pocałowałam go. 

-Ty, zakochany! - Igła gwizdnął na Kubiaka, a on jeszcze raz dając mi całusa pobiegł do kolegów. Na następnej przerwie dopytałam jeszcze pozostałych chłopaków o ich choroby i alergię, a resztę dokończyłam podczas ich meczu. Od tych malutkich literek dwoiło mi się w oczach, a na dodatek dostałam piłką od Winiara, który właśnie serwował. Przeprosił krzycząc przez całą salę. Pozbierałam wszystkie kartki do kupki i z powrotem schowałam je do torby. 

-Koniec? - zapytał trener z uśmiechem na ustach. Przytaknęłam kiwając głową i usiadłam na ławce podpijając trochę wody Michałowi. 

-Nie po prostej! - krzyknęłam na Bartmana, któremu nie wyszedł któryś atak z kolei.

-Chcesz się zamienić!? 

-Nie. - wyszczerzyłam się, a on pokiwał głową. 

-Igła dołem, dołem! - darłam się na libero.

-Patrzcie, jaka znawczyni się znalazła! - parsknął Ignaczak. 

-Nie żeby coś, ale Kurek właśnie przekroczył linię trzeciego metra. - powiedziałam panu Anastasiemu, a chłopcy uderzyli się w czoło. Niektórzy już nie wytrzymali i poszli po kosz z piłkami. Zdziwiłam się, ale po chwili zrozumiałam co mieli na myśli. Każdy z nich wziął po jednej i rzucił nią we mnie, na znak buntu. 

-Nie umiecie przyjąć krytyki! - oburzyłam się, osłaniając głowę. 

_____________________________________________________________

Dzisiaj taki niemrawy ten rozdział według mnie. xD No ale całkowitą opinię pozostawiam Wam. ;-*

Oglądacie dzisiaj mecz? ;>  Sovia! ♥

A widzieliście już nowy filmik od Igły? :D Jeśli nie, to zarzucam Wam linkiem. ;-*

wywiady cz. 2 

Pozdrawiam, Sissi. ♥