~Rozdział 28~

-Piotrek?! Piotrek! - rzuciłam się na chłopaka, próbując go ocucić. Głośno wołałam o pomoc, a już po chwili w pokoju znalazł się Kubiak, Igła i Zibi.
-Dzwonić po karetkę?! - panikował Zbyszek.
-A jeszcze tego nie zrobiłeś?! - oburzyłam się. - Dobra, dzwoń. Spokojnie... - odetchnęłam i chciałam zrobić Piotrkowi opatrunek.
-A można wyczuć puls? - Kubiak dawał mi porady, przecież to ja jestem lekarzem!
-Można!
-Boże, jak panikujecie... - Nowakowski wywrócił oczami. - Jeszcze nie zauważyłaś, że to ketchup? - zaśmiał się, a ja uderzyłam go w ramię. - Jak łatwo Was nabrać...
-Halo? Pogotowie? Prosimy do Ośrodka Sportowego w Spale, mamy tutaj przypadek choroby psychicznej naszego kolegi! - wydarł się Bartman.
-Od razu choroba psychiczna... - podniósł się Pit, zlizując pomidorowy sos.
-Myślałem, że już się wykrwawisz! - przestraszył się Ignaczak.
-No, ja tak samo. - pokiwał głową Dziku. - A tu patrz, Piotruś żartowniś tyle ketchupu zmarnował.
Zbyszek przeprosił panią od odbierania telefonów na pogotowiu, za fałszywy alarm, ale ta zagroziła grzywną na przyszłość, lecz kiedy dowiedziała się z kim rozmawiała, od razu zapomniała o całej sprawie. Te kobiety...
-Matko, ja kiedyś z Wami na zawał padnę. - westchnęłam.
-Co jestem mistrzem. - zaśmiał się Piotrek.
-Debilizmu chyba. - dodał Zibi.
-On i tak się będzie cieszył. - szepnął Ignaczak.
-To ja zmierzam wziąć prysznic, bo nie będę paradował cały we krwi, co nie? - zaśmiał się taki swoim specyficznym "hehe" i wyszedł z pokoju. W jego ślady poszedł także Igła, Zibi i Kubiak. Ja przebrałam się i na chwile położyłam się na łóżku.
-Aga, musimy pogadać! - do pokoju jak tornado wpadł Kuraś.
-Ty też umierasz? - mruknęłam, z twarzą wciśniętą w pościel.
-Co? - zdziwił się.
-Nie nic. O czym chesz gadać? - podniosłam się na łokciach odwracając się w jego stronę.
-O Tobie. I o mnie. I w ogóle... - wymamrotał.
-O czym? - prawie wykrzyczałam te słowa.
-Musimy porozmawiać, dopóki mam odwagę. Proszę Cię, muszę to z siebie wywalić, bo niedługo stracę wszystkie włosy. - złapał mnie za rękę i wyciągnął z łóżka. Szybko wydostaliśmy się z ośrodka i poszliśmy w stronę centrum.
-Co jest? - zapytałam, chowając dłonie do kieszeni spodni.
-Bo... kurczę, nie umiem zacząć. - zdenerwował się.
-Pamiętaj, od początku. - uniosłam jeden kącik ust, a nawet nie zauważyłam, kiedy obok mnie nie szedł już Kurek. Zatrzymał się kilka metrów ode mnie, lecz po chwili złapał mnie za łokieć i przyciągnął do siebie, a ja znalazłam się twarzą na wysokości jego torsu.
-Cały czas jestem dla Ciebie ważny? - szepnął.
-A czy kiedyś w ogóle byłeś? - zapytałam zdezorientowana.
-Nie pamiętasz? Ta zazdrość, zamartwianie się...
-Schlebiasz sobie. - próbowałam wyrwać się z jego objęć. Kompletnie nie rozumiałam o czym on do mnie mówi, nigdy nie czułam do niego nic więcej, poza zwykłą przyjaźnią i koleżeństwem.
-To dlaczego nie tolerowałaś mojego związku z Gabi?
-Bo sądzę, że stać Cię na kogoś lepszego. Poza tym, do czego zmierzasz?
-Gdy Kubiak powiedział nam, że mu się podobasz... wkurzyłem się, bo miałem przeciwnika. To ja chciałem o Ciebie dbać i troszczyć się o Ciebie.
-Ale ja nie jestem małym dzieckiem, żeby się mną zajmować. - parsknęłam i uwolniłam się z jego uścisku.
-Poza tym, dawałaś mi jednoznaczne znaki. Myślałem, że ja... że zakochałaś się we mnie.
-Nie myśl. - odwróciłam się od niego.
-Chciałem, żebyś była o mnie zazdrosna i zrozumiała co tracisz! - krzyknął za mną.
-Bartek, nie wszystko krąży wokół Ciebie! Kocham Michała! To, że raz, czy dwa spojrzałam na Ciebie, a ty odebrałeś to jako podryw, to już nie moja sprawa! Zrozum, teraz jestem już w związku i proszę Cię, nie waż się nawet tego popsuć. - dodałam.
-Przepraszam...
-Pozostanie to między nami? - zapytałam.
-Tak, jasne. - pokiwał twierdząco głową.
-Zapomnijmy o tym i zachowujmy się jak przedtem, żeby nikt się nie zorientował, okej? - on znów potwierdził. - Traktuję Cię jak przyjaciela... tylko jak przyjaciela.
-Misiek to szczęściarz...
-Nie zaczynaj! - westchnęłam. Wśród opowiastek Bartka na temat dzisiejszego meczu wróciliśmy do hotelu i z prędkością światła zaszyliśmy się w swoich pokojach. Spojrzałam na wyświetlacz telefonu, 18:22. Powinnam już schodzić na kolację. W pośpiechu zbiegłam po schodach, a tam gwar jak na straganie. Odbierając swoją porcję kolacji usiadłam przy stole i przystąpiłam do jedzenia.
-Albo widzieliście minę tego Czecha jak mu postawiliśmy blok, a on nie zorientował się, że jego piłka spadła centralnie na jego boisko? - emocjonował się Możdżonek.
-No, to było dobre. - odrzekł Piter.
-Piotruś, oplułeś się... - skrzywił się Bartman. Nowakowski nerwowo wytarł swoją brodę i zawstydzony powrócił do spożywania.
-Nie wiem, może sobie jakiś cewnik załóż, czy coś. - dodał Igła.
-O, dobry pomysł! Jak to będzie, pójdziesz z dziewczyną na randkę i będziesz pluł na około? - poparł goWiniarski.
-On nie będzie chodził na randki... - mruknął Zbyszek.
-On będzie robił castingi na najlepszą żonę. - zaśmiał się Kuraś i kątem oka spojrzał na mnie.
-Moja ślina, moja sprawa. - burknął Pit. - A co do randek. Na niejednej już byłem i zaprzestać nie zamierzam!
-Proszę, proszę. Cóż za Alvaro. - roześmiał się Kubiak.
-Dajmy spokój Piotrusiowi... - powiedziałam smutnym głosem, a Nowakowski podziękował mi mrugnięciem oka. Reszta posiłku już minęła nam jak zwykle. Wśród sucharków Igły. Objedzeni wróciliśmy do pokoi.
-Agata, jesteś? - usłyszałam zza drzwi wejściowych.
-Nie. - bąknęłam.
-No to chodź na partyjkę pokera.
-Pani Werner nie ma obecnie w pokoju, proszę zostawić wiadomość. - wyrecytowałam.
-Dobra, nie będę się z Tobą bawić. - Kubiak wszedł do pokoju i wziął mnie na ręce.
-Misieeek... - jęknęłam z bezsilności.
-Oj nie marudź. - pocałował mnie i zaniósł do pokoju Pita i Bartka. Tam wszyscy już grzecznie siedzieli, przy butelce wody mineralnej, albo soczku. Peełna kulturka.
-Gramy na wyzwania? - zapytał Winiar, który rozdawał karty.
-Gramy. - odparłam, a wszyscy popatrzyli się na mnie ze zdziwieniem.
-Kto przegrywa, od wygranego dostaje zadanie. "Redi? Goł!" . - wszyscy popatrzyli się na Michała z politowaniem i zaczęli grać.

_________________________________________________________________

Dzisiaj szybciej, bo mam masę nauki, a zaraz przychodzą goście. : o 

No to życzę Wam miłego wieczoru i mam nadzieję, że do jutra. :D

Pozdrawiam, Sissi. ♥