~Rozdział 41~

-Agatko, obiad! - krzyknęła moja mama z kuchni. Nie miałam apetytu, ale nie chciałam jej robić przykrości. Wypakowałam swój bagaż na łóżko i uśmiechałam się do biało-czerwonej koszulki z cyferką 8. Przejechałam po niej ręką i starannie odwiesiłam na wieszaku. Sprośny strój czym prędzej wpakowałam do kartonu, który wsunęłam pod łóżko. Zdjęcie z reprezentacją ustawiłam na stoliku koło łóżka i aż mi się łezka w oku zakręciła. Poszłam do łazienki, przemyłam twarz wodą i zeszłam na dół.
-A jednak pulpety... - usiadłam przy stole, a na widok mięsnych kulek przypomniał mi się Piter. - Myślałam, że będzie kurczak.
-Z kurczaka zrobię roladę. - odparła Ania. - No, nakładaj sobie i opowiadaj. - usiadła na przeciwko mnie i uśmiechnęła się od ucha do ucha.
-Co mam opowiadać... - wzruszyłam ramionami. Naprawdę nie wiedziałam od czego mam zacząć. Codziennie coś się działo! - Chłopcy są świetni i wspaniale mi się z nimi pracowało... - wzięłam kęs pulpeta do ust.
-Tak? Nie gwiazdorzyli? - prychnęła.
-Nie, nie gwiazdorzyli. Naprawdę super faceci. - uśmiechnęłam się.
-Spodobał Ci się któryś? - Ania wyszczerzyła się.
-Mamo. - spojrzałam na rodzicielkę spod byka. Nie chciałam mówić jej o Michale, bo nie jestem pewna jak to wszystko będzie wyglądało. Jakby co, to jestem przygotowana na najgorsze...
-Co mamo, co mamo?! Przecież siatkarze są przystojni...
-Nie powiedziałam, że nie. - uniosłam brew. - Ale ja tam byłam, aby pracować, a nie rozglądać się za mężem. - tak, tak Agatko. Wmawiaj sobie...
-Widziałam Cię w telewizji...
-No, zdarzyło mi się tam trafić.
-Nic z Ciebie nie wyciągnę?! - Anna zaśmiała się ponownie. Odetchnęłam.
-Chcesz wiedzieć wszystko ze szczegółami!? - wywróciłam oczami.
-Owszem...

A tymczasem u filozofów, podrywaczy i małych ciap........

-Kto zajumał mi bilet?! - Piter wydzierał się na całe lotnisko w poszukiwaniu biletu na samolot do Paryża.

-Nie masz go w kieszeni? - odparł znudzony Krzysiek.
-No taki głupi to ja nie jes... o, jest. - środkowy wyszczerzył się. - No poprostu go nie wyczułem, jasne?! - wywrócił oczami, kiedy każdy spojrzał na niego z politowaniem.
-Igła, to powiedz mi gdzie mam swoje słuchawki... - Jarski zwrócił się z prośbą do kolegi z drużyny, grzebiąc w swoim bagażu.
-Może... prawa, mała kieszeń z zielonym znaczkiem Adidasa, w środku głównej kieszeni torby? - odparł libero. Jakub zgodnie ze wskazówkami Krzysia zajrzał do przegródki, a z niej wyjął czarne słuchawki.
-Igła-jasnowidz. - Jarski wydukał z szeroko otwartymi oczami.
-Taa, ale swojej kamery to ja nie mogę znaleźć! - oburzył się.
-Czyżby Kubiak? - siatkarze wskazali na przyjmującego.
-Dzikuuu, nie nagrywaj płaczącego siebie! - burknął Krzysiek i zabrał mu kamerę.
-Nie płaczę! - chlipnął siatkarz. - Po prostu głośno rozpaczam...
-Przepraszam! - do siatkarzy zwróciła się wysoka brunetka. - Czy mam przyjemność z polską reprezentacją mężczyzn w piłce siatkowej? - wyrecytowała.
-A nie widać? - parsknął Bartman.
-Miło mi, Joanna Górska. - wysunęła dłoń w kierunku Zagumnego, a on tylko zmierzył ją wzrokiem.
-Przepraszam, kto? - Kurek nastawił ucho.
-Joanna Górska, lekarz-ortopeda w szabie medycznym. - wyszczerzyła się. Chłopakom oczy wyszły z orbit.
-O, zauważyłem, że już zdążyliście się poznać. Pani Joanna zastąpi Agatę w Brazylii. - do grupy zebranych dołączył doktor Sokal.
-Tylko Brazylii?! - jęknął Kubiak proszącym głosem.
-Nie. - odrzekł Sokal. Siatkarze omal nie padli na ziemię.
-A co z Agatą? - zapytał Ignaczak.
-Nie podpisałem z nią nowego kontraktu, więc musiałem zatrudnić kogoś w zastępstwie. Zostawiam Was samych, zapoznajcie się. - lekko popchnął Asię w kierunku chłopaków.
-Cześć. - burknął Pit i wrócił na swoją miejscówkę na kanapie. Reszta siatkarzy prychnęła pod nosem i wróciła do wykonywanych wcześniej czynności. Aśka stała z walizką i rozglądała się wokół. Wzruszyła ramionami i usiadła obok Piotrka, a ten uniósł brew i odsunął się na drugi koniec sofy.

Dom Agaty...

-Oni tam tyle pili?! - zdziwiła się Ania.

-Dzień, czy dwa... ale nie, że zgon na środku pokoju! - próbowałam wyprostować całe zajście. Wcale nie doprowadzali do zgonu. Wcale...
-Matko Boska, a trener co na to?!
-Myślisz, że trener coś o tym wiedział? Mamo... - parsknęłam.
-Ale Ty chyba nie balowałaś z nimi!?
-No oczywiście, że nie! - wyparłam się wszystkiego. - Przecież musiałam być na baczności 24 godziny na dobę. Chcesz kawy?
-Poproszę... nie do wiary... a na swoim koncie mają tyle zwycięstw!
-Bo ciężko pracują i trenują. - wstawiłam wodę. - Czasem piwo dla rozluźnienia nie zaszkodzi... a poza tym, zwiedzaliśmy, biegaliśmy dużo. - próbowałam jakoś zejść z tematu pokojowych imprez.
-O, już lepiej. - uśmiechnęła się.
-Czasem tylko musiałam zainterweniować na treningu, ale to rzadko. - machnęłam ręką i usiadłam na krześle z podkuloną nogą. - W zasadzie, to byłam tam potrzebna tak na zaś...
-Przestań, lekarz zawsze jest potrzebny!
-Ciekawe kto teraz będzie ich leczył. - uniosłam jeden kącik ust i zalałam kawę wrzątkiem. Podstawiłam przed mamą kubek z gorącym napojem, a w mieszkaniu od razu rozniósł się jego zapach.
-A gdzie teraz będziesz pracowała? - zanurzyła usta w napoju. Ja tylko wzruszyłam ramionami.
-Albo znajdę coś tutaj, albo... wyjadę z powrotem do Anglii. - odrzekłam. - W Anglii praktycznie wszystko na mnie czeka. Praca, mieszkanie... samochód. - uśmiechnęłam się lekko. Od tego wszystkiego oderwali mnie siatkarze, ale jestem im za to wdzięczna.
-Czyli... wywalili Cię po tygodniu pracy?! - Anna skrzywiła się.
-Nie wywalili. - westchnęłam. - Umowę podpisaną miałam na okres pobytu w Spale...
-Spała? - kobieta zaśmiała się.
-Tak, Spała. - uśmiechnęłam się. - Tydzień minął i moja posada także.
-Dziwne to jakieś... - pokiwała głową. Przytaknęłam. - Niedługo tata powinien przyjechać, strasznie się za Tobą stęsknił!
-A co z Filipem?
-W szkole... w sumie, mam taką nadzieję, że w szkole...
-Ciągle wagaruje?!
Ania potwierdziła.
-Pogadam z nim. - uśmiechnęłam się lekko i wróciłam do siebie. Odstawiłam kawę na biurko i włączyłam komputer.

Siatkarze....

-Źle jej z oczu patrzę... - szepnął Pit do Bartka.

-Przestań, ładne ma oczy. - przyjmujący wyszczerzył się. - A w dodatku jej nie znasz, może być całkiem spoko. - puścił oczko do nowej lekarki, a ona zarumieniła się.
-Proszę Cię. - parsknął. - Agata była o niebo lepsza...
-Ale Agaty teraz nie ma!
-I nad tym ubolewam! - burknął Cichy i przeniósł się na inną sofę. Joanna cały czas siedziała osamotniona, co chwila spoglądając na zegarek. Wstydziła zagadać się do chłopaków, a oni nie chcieli do niej zagadywać.
-Już widzę jak ona nas leczy... - mamrotał Igła. - Ona od nas koszulki nie dostanie...
-Kurde, do Agaty jakoś nie mieliście takich uprzedzeń! - Kuraś cały czas bronił nową pracownicę w sztabie.
-Bo nawet nie zdążyliśmy mieć... brakowało nam kogoś, dzień później ten brakujący element już pracuje! Nic nam o tym nie było wiadomo! A tutaj, dowiadujemy się, że zastąpi ją jakaś inna laska... przecież obiecaliśmy Adze, że po tygodniu wraca razem z nami. - libero opadł na kanapę.
-Może powinniśmy ją o tym poinformować? - rzucił Piter, a wszyscy głośno zaprzeczyli.
-Co ty, nie dołujmy jej jeszcze bardziej! - oparł Zbyszek.
-Wiecie, że to już nie będzie to samo? - do rozmowy dołączył się Winiarski. - Za bardzo się do niej przywiązaliśmy...
-Aż za bardzo. - wszystkie oczy zwróciły się na Kubiaka.
-Skończmy to rozpamiętywać... - polecił Dzik. - Może ta cała Joanna będzie z nami tylko w Brazylii?
-Nie oszukujmy się, Sokal jasno powiedział, że zostanie z nami na zawsze. - chlipnął Piotrek.
-Przerąbane... - skrzywił się Bartman.

__________________________________________________________

Przepraszam, że wczoraj nie dodałam, ale miałam strasznie zalatany dzień, a do tego mecz, którego nie mogłam przegapić! :D 

Pozdrawiam, Sissi. ♥