~Rozdział 52~

-Nie nauczę się tego tekstu... - Pit chodził wokół pomieszczenia ciągle powtarzając tę samą sentencję.
-Ah te sosny, ah te dęby, jak do Spały, to jedź tędy... ja pieprzę, kto wymyślał to coś?! - Zbyszek w zielonym stroju siedział na czarnym krzesełku i zmarnowany uczył się swojej roli.
-Hej dzieci jeśli chcecie, zobaczyć spalski las, przed ekran dziś zapraszam Waaas... - Piotrek skakał jak szalony.
-Tak! Doskonale panie Piotrze! O to mi właśnie chodziło! - Ela klaskała w dłonie. O patrzcie, klaskała w dłonie? Ona?! - Chyba zostanie pan moim ulubieńcem!
-Ulubieńcem? - na twarzy siatkarza pojawiły się rumieńce.
-Kiedy zaczną się zdjęcia, niebieska farba zaczyna ze mnie spływać... - odezwał się znudzony Igła.
-Dobrze! Panowie, zapraszam! - Renia przywołała wszystkich na miejsca. - To jest Bruno, on będzie naszym dzisiejszym fotografem.
-Myślałem, że same panie tutaj pracują... - zawstydził się Kubiak.
-Elżbieta będzie udzielała Wam wskazówek dotyczących wyjścia przed kamerę... za tą kamerą będę stała. Zrozumiano?
-Jak słońce! - krzyknęli wszyscy.
-Ej... - odezwał się Możdżonek, w żółtym kombinezonie i czepku z pomarańczowymi promieniami.
-Chmurki! - wrzasnęła Renia.
-To my, to my, to my... - na białym prześcieradle pojawił się Jarosz razem z Rucym.
-Chmurki falują... falują chmurki! - Ela dawała im ciche podpowiedzi.
-Falujemy... - szepnął Michał.
-Słoneczko... - dodała Renata.
-Ale ja... - zdziwił się Marcin.
-Słoneczko do chmurek!
Po ułamku sekundy koło chmurek stało słoneczko.
-Teraz drzewo wyłania się z ziemii... a właśnie, trawa!
-To ja... - mruknął Guma i położył się na ziemii.
-Drzewo staje na trawie i pomału rośnie, proszę bardzo...
-Mam na nim stanąć?! - pisnął Bartek.
-Drzewo staje na trawie i rośnie, co jeszcze nie jest zrozumiałe?!
-Przepraszam Pawełku... - szepnął Bartek i delikatnie stanął na swoim koledze.
-Tak właśnie, rośnie, rośnie, rośnie... szumi drzewo... Wiatr! - wrzasnęła. - Wiatr!
-Kto jest wiatrem? - wszyscy rozejrzeli się wokół.
-Jestem, jestem, sorry, nie mogłem poradzić sobie z tymi frędzelkami... - zza kulis wyszedł Ziomek i zaczął biegać pomiędzy pozostałymi siatkarzami.
-Drzewo urosło, pokazuje się wiewiórka!
-O, to ja... - odparł dumny z siebie Piotrek i wtargnął na "scenę"
-Wiewiórka wchodzi na drzewo... - nakazała, a Bartek razem z Pitem wybuchnęli śmiechem.
-Nie zapominaj, że trawa może uschnąć! - z dołu słychać było przeraźliwy krzyk.
-Proszę, wiewiórka na drzewie wypowiada swoją kwestię... proszzz... - pstryknęła palcami.
-Hej dzieci, jeśli chcecie zobaczyć spalski las, przed ekran dziś zapraszam Waaas...
-Drzewo i jego tekst...
-Przyjedź do Spały i spędź tutaj czas wspaniały!
-I leśny skrzat wchodzi!
-Nie bój się mnie człowieku bezduszny, bo wycieczka do Spały to wybór jest słuszny! - Zibi wyrecytował swój tekst.
-I chmurki falują! I słoneczko się kręci! I drzewo szumi! I wiewiórka skacze! I wiatr wieje! A skrzat... niech zejdzie...
-Ej! - zasmucił się Zbyszek. - Dyskryminacja! - burknął i usiadł obok mnie... w sumie, to mnie nie było, bo ja umarłam ze śmiechu już dawno. Na widok różowego Kubiaka, z którego spływała już różowa farba i po części wyglądał jak świnka w łatki, łzy same ciekły po moich policzkach. Ale muszę przyznać! Chłopcy jako tęcza sprawdzili się niesamowicie! Gorzej z grupą od spotu reklamowego, bo Ci nie mogli ogarnąć kto co mówi i kiedy wchodzi przed kadr.
-Igła, przez Ciebie teraz jestem niebieski... - jęknęła Ewa, czyt. Winiar.
-Ewuniu, popraw sobie czuprynkę! - Zatorski rzucił się na pomoc swej wybrance i modelował jej blond kłaczki.
-Panowie! Trzy, dwa, jeden... cheese! - mocny flesz od aparatu oślepił wszystkich.
-O fak, mój liść. - pisnął Zatorski.
-Chyba nie masz go na zdjęciu. - Ziomek nie mógł powstrzymać się od śmiechu.
-Czy na reklamie, która promuję Spałę, będę goły? - wyraźnie posmutniał.
-No pięknie, goły Adam na reklamie dla dzieci... - Winiarska wywróciła ślepiami.
-To nie jest reklama dla dzieci! Wypraszam sobie! - do dyskusji wcięła się Renatka.
-Aaa, no tak. Bo przecież dorośli od razu przyjadą so Spały, jeśli zobaczą różowego Dzika i drzewo przebrane ze słońce... - mruknął Kurek.
-Ty nie lepszy! Sam masz gejowate liście na łbie! - burknął Igła, broniąc kolegów.
-Potrzebuję słoneczka i chmurek! - Renia poszła przejąć Możdżona i Rucego wraz z Jarskim.
-Ale oni są mi potrzebni do kręcenia! - burknęła Natalia.
-Mam to gdzieś! Teraz, chcę ich widzieć koło tęczy!
-Chmurki i słoneczko, na drugą stronę! - Ela klaskała w dłonie. Stęskniłam się. Dziku wyraźnie zażenowany spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem, mówiącym "Aguś, weź mnie stąd, będę sprzątał w domu do końca życia, ale weź mnie stąd".
-Boże, jaki jestem rozchwytywany... - powiedział Marcin stając koło tęczy.
-Panie Kubo, może przesunie pan się troszeczkę w lewo... ale tak minimini, ociupinkę... za daleko, proszę się cofnąć... z powrotem w lewo... o,o,oo... nie, nie... Panie Kubo, czy ja pracuję z profesjonalistami, czy ludźmi prosto z ulicy!? - obruszyła się Natalia. - Bruno, możesz cykać...
-Uwaga! Cykam! - mężczyzna krzyknął swym donośnym głosem.
-To cykaj. - wymamrotał Magneto.
-Ten od siedmiu ku*wa boleści, pier*olony liść, ma zjeb*ne, ku*wa uczulenie na ten cholerny flesz, czy jaki ku*wa ch*j?! - Pawła i takiej wiązanki przekleństw jeszcze w życiu nie słyszałam. Wszyscy stanęli jak wryci i przypatrywali się młodemu siatkarzowi ze strachem w oczach.
-Matko Boska, Paweł... - pisnął Krzysiu. - Od tylu przekleństw, to Ty na pewno będziesz smażyć się w piekle, a do tego diabeł Belzebub mianuje Cię swoim zastępcą...
-Przepraszam. - chlipnął i delikatnie podniósł liścia z podłogi, po czym znów przyczepił go sobie do... ciała. Tak, najlepiej. Do ciała.
-HEJ DZIECI JEŚLI CHCECIE, ZOBACZYĆ SPALSKI LAAAAS, PRZED EKRAN DZIŚ ZAPRASZAM WAAAS! - zza białej kurtyny było słychać wygłupy Pita przed kamerą. Kiedy skakał, podłoga się trzęsła i przez to aparat także nie był stabilny.
-Patrzcie, patrzcie, patrzcie jak się okleja! - Paweł skupił uwagę wszystkich na właśnie odklejającym się powoli zielonym liściu.
-Porażka. - Winiar zrzucił z siebie perukę i usiadł obok mnie.
-No panie Michale... - oburzyła się Natalia. - Właśnie ujawnia się pana brak profesjonalizmu... showbiznes to nie sport, tutaj trzeba pracować na pełnych obrotach przez dwadzieścia pięć godzin na dobę!
-A no tak, bo w sporcie daje się z siebie wszystko tylko dwadzieścia cztery... - przybiliśmy głośną piątkę.
-Winiarska wracaj, im szybciej zaczniemy, tym szybciej zmyje z siebie tę śmierdzącą farbę! - prosił Kubiak.
-Żadna Winiarska! - prychnął Michał.
-Państwo rozdwojenie jaźni! - krzyknął niebieski Ignaczak.
-Ostatni raz! - przyjmujący pogroził palcem, podniósł swoją blond czuprynkę z podłogi i wrócił przed obiektyw.
-No wiewiorka, ile razy mam Ci powtarzać, że wchodzisz po drzewie, a nie przed?! No ile?! - Renia aż gotowała się w sobie. - Jeszcze raz! Chmurki!
Ruciak razem z Jaroszem już znudzeni i wyczerpani bieganiem w tę i z powrotem stanęli na swoje miejsce. Do nich dołączył rozchwytywany Możdżonek jako słoneczko, a potem wszyscy razem powiedzieli swoje kwestie. Zbyszek przepocił swój cały strój, Piter wyskubał prawie wszystkie włoski ze swojego wiewiórczego ogona, a Kurkowi został jeden liść na głowie, bo pozostałe odpadły. Trener przypatrywał się im wszystkim z politowaniem, a ja leżałam i kwiczałam ze śmiechu.
-A może by tak... mam pomysł! Wypożyczam tęczę! - krzyknęła Renatka i wtargnęła na terytorium fotografa.
-Ale nie możesz, w tej chwili mają wenę i doskonale pozują! - burknął Bruno.
-Potrzebni mi są do reklamy! - zagoniła wszystkich kolorowych siatkarzy za kamerę. - Słuchajcie, stańcie tutaj...
-Nogi mi odpadają. - jęknął różowy Michał.
-Zanucicie piosenkę w trakcie roli wypowiadanej przez... skrzata. Tak, tak... to jest to. - lekko zmrużyła oczy i pociągnęła Zbyszka za łokieć. - Powiedz, to co masz mówić... - mocno gestykulowała w stronę atakującego.
-To co mam mówić... - uniósł brew.
-No załamka... - kobieta uderzyła się w czoło. - Powiedz, to co masz powiedzieć!
-To co mam powiedzieć! - Bartman także podniósł głos.
-Zibi, swoją kwestię powiedz... - szepnęłam.
-A... trzeba było od razu! - mruknął. - Jam żem jest skrzat leśny, a nie żaden menel obleśny!
-Jaki menel! No panie Bartman!
-Chciałem troszkę zmodyfikować... - wyszczerzył się. - Jam żem jest skrzat leśny, a nie żaden potwór obleśny... zapraszam Was dzisiaj do wspaniałej Spały, abyś zobaczył jak sarenki sobie hasały. - westchnął głęboko i udał się na przechadzkę wokół pozostałych aktorów.
-Rzucam to! - usłyszeliśmy krzyk z drugiego końca sali. - Nienawidzę tej roboty! I tego liścia! Nic mi się nie podoba!
-Panie Pawle, ostatnie zdjęcie z Ewą i naprawdę jesteście wolni! -Bruno ratował sytuację jak tylko mógł.
-Ale bez obmacywania!
-Bez... - słychać było głośne westchnięcie.
-Zgoda...
Mocny flesz i salwa braw, która rozległa się po sali.
-To teraz my. Ostatnie nagranie. Proszę się skupić na swojej grze, a to już będzie koniec! - Ela klasnęła w dłonie. Siatkarze załamani stanęli na swoje miejsca i czekali na swoją kolej. Światło lekko się przyciemniło, wokół zrobiło się dziwnie cicho... ale nie mogło być tak długo.
-APSIK! - rozległo się po całej Spale, aż podskoczyłam na krześle.
-Paaaweeł... - pisnęli wszyscy zaczynając go uciszać.
-Booże, nawet kichnąć nie wolno?! - wrzasnął, a ciszę zakłóciły jeszcze "facepalmy".
-Proszzz... zaczynamy. - zarządziła Natalia. Od nowa to samo, wszystko powtarzane pięćdziesiąt razy. Chmurki, słoneczko, trawa, drzewo, wiewiórka, skrzat, tamci świrują jak szaleni, a skrzat schodzi. I kiedy już miał być koniec, nadchodził w końcu ten upragniony koniec... Zbysiu się musiał wywrócić.
-No niee.... - jęknęli wszyscy chórem i zeszli z kadru.
-W sumie... nieźle to wygląda. - Natalia zaśmiała się. - Będzie ubaw... dziękuję chłopcy za współpracę, naprawdę miło się z Wami przebywało... - zaczęła klaskać i liczyła na burzę braw, lecz kroku dotrzymała jej jedynie... Ela. Pozostali siatkarze wywrócili oczami i poszli się przywoływać do porządku.
-Już? Myślałam, że pośmiejemy się jeszcze trochę. - zrobiłam smutną minę.
-No! To Ty wskakuj w kostium wiewiórki! - krzyknął Pit z przebieralni.
-Wolę być tęczą... - roześmiałam się.

_____________________________________________________________________

Przepraszam, że krótko, ale fizyka, do której nawet nie zajrzałam na mnie czeka i MEEEEECZ.

Kocham naszych bełchatowskich serbów, no ale panowie... patriotyzm. :D 

Zawijam kiecę i lecę! 

Trzymajcie się ziomeczky! ;-***************

Pozdrawiam, Sissi. ♥