~Rozdział 70~

-Wyluzuj, stary - Bartman klepnął przyjaciela po plecach, gdy tylko zeszli do recepcji. - Wszystko pod kontrolą.
-Jasne. - syknął przyjmujący odpychając jego dłoń. Pełna wyrzutu spojrzałam się na Zbyszka, a ten zawadiacko mrugnął okiem. Miałam ochotę go udusić, poćwiartować, posypać solą, spalić, a prochy utopić w oceanie.
-Kierunek, knajpa! - zarządził Ignaczak, a wszyscy posłusznie poczłapali za nim. Krążyliśmy wokół i krążyliśmy, dokrążyć się nie mogąc. - Gdzie Ty byłaś w tym butiku, jak tu dziura większa od Spały?
-No.. tam gdzieś. - wskazałam ręką w pierwszym lepszym kierunku.
-Precyzyjniej proszę...
-Nie wiem, no! - burknęłam.
-Powiedz lepiej, że byłaś pod pierszym lepszym spożywczym, mili panowie poczęstowali Cię niebiańskim trunkiem i reszty nie pamiętasz. - udzielił się Łukasz.
-A do hotelu dowiózł mnie radiowóz. Kurde, przejrzałeś mnie. - przewróciłam oczami.
-Co Ziomek detektyw! - przeraził się Nowakowski. - Ty mi nawet nie próbuj dowiedzieć się czegoś o mnie! - pogroził rozgrywającemu palcem.
-Detektywi nie mogą zdradzać efektów swojej pracy przypadkowym śmiertelnikom!
-Czyli nie możesz powiedzieć mi na przykład, że odkryłeś, iż nie mam dziewczyny, chociaż ja to wiem, ale Ty i tak mi tego nie powiesz, bo jesteś detektywem, tak?
-Coś w tym rodzaju. - Żygadło skinął głową.
-Bez sensu. - mruknął środkowy.
-Bez sensu, ale działa.
-Bez sensu, ale bez sensu. - skwitował Piotrek, a wszyscy pacnęli się w czoło.
-Wywnioskowałem, że nie mniej niż dwa kilometry od nas nie ma żadnych fajnych miejsc, dlatego pakujemy się w autobus i śmigamy na... Ulicę ze śmieszną nazwą. - wskazał na rozkład jazdy, znajdujący się na pobliskim przystanku.
-Skąd wiesz, że tam coś będzie?
-Widzisz tamtych ludzi? - wskazał na grupkę młodzieży. - Wyglądają jakby jechali na imprezę, czyli zapakujemy się razem z nimi. - stwierdził.
-A nie możemy po prostu grzecznie wrócić do ośrodka, umyć się i położyć spać? - jęknęłam.
-Jedzie coś! - wrzasnął Zatorski. - A co z biletami?!
-Mniejsza, jesteśmy z Polski! - prychnął Bartman. Kiedy autobus podjechał na przystanek wylał się z niego tłum innych ludzi. Wszyscy ze strachem w oczach mierzyli wysokich siatkarzy, ale oni już się do tego przyzwyczaili. Razem z Kubiakiem, Zibim i Pitem rozsiedliśmy się na czwórce, a reszta siatkarzy... stała.
-Fajnie jechać autobusem, nie wiedząc dokąd. - uznał Cichy. - To takie ekscytujące! To jak seks bez zabezpieczenia!
-Żeby on jeszcze wiedział o czym mówi... - westchnął Kubiak. Gdy autobus ruszył stojąca reprezentacja była bliska wywrotki, ale lecący tłum przytrzymał Zatorski jako rasowa tama. Na następnym przystanku wsiadła schorowana, starsza pani, więc widząc, że żaden Polski gwiazdor nie ma zamiaru się ruszyć, grzecznie ustąpiłam pani miejsca. Ona jednak wybrała inne siedzenie, a ja zostałam na lodzie.
-Zati, spierdzielaj, ja tam siedziałam. - mruknęłam.
-Wstałaś.
-W szczytnym celu, ale teraz postanowiłam wrócić. - westchnęłam głęboko.
-Trzeba było wcześniej pomyśleć zanim coś zrobiłaś! - burknął.
-Zator, bo jak Cię... - zamachnęłam się ręką, ale cała trójka poklepała swoje uda, dając mi znak, że mogę się na nich wygodnie rozsiąść. - Pogięło Was. - parsknęłam.
-My tutaj z sercem do Ciebie, a Ty co... - posmutniał Piter.
-Tobie Piter starczy niedowładów, Zatora połamię, a Zbyszek... Nie, dzięki. - pewnie złapałam się czarnej poręczy.
-No czemu nie ja? - załamał się atakujący.
-Zbereźnie wykorzystasz to wszystko przeciwko mnie. - syknęłam.
-Dobra chodź, bo będziesz marudzić. - Kubiak przywołał mnie ręką.
-Łaskawca za dychę. - prychnął Bartman.
-Postoję. - urwałam kierując wzrok na krajobrazy za szybą.
-Uwierz, nie wymacam Cię. - reszta siatkarzy zachichotała pod nosem.
-Nie o to chodzi... - zmarszczyłam brwi.
-Ostatnia szansa, siadasz? - z zawadiackim uśmiechem pogładził swoje kolana.
-Jak Ty nie chcesz, to ja mogę. - udzielił się Winiarski.
-Czy ja coś takiego powiedziałam? - pisnęłam i z niemałym problemem omijając olbrzymie stopy pozostałej elity usiadłam na nogach Michała.
-Bolało? - zapytał rozbawiony.
-No patrz, żyję. - przewróciłam oczami. Nieswojo się czułam, będąc w uścisku Kubiaka i tylko modliłam się, aby ta przejażdżka minęła jak najszybciej. Każdy wybój na drodze, czy każda dziura skutecznie mnie onieśmielała, a Paweł razem z Piotrkiem bezczelnie szeptali coś sobie do ucha, co chwila wybuchając śmiechem.
-Miło było się pośmiać. - mruknęłam.
-Też uważasz, że Kosa ma odstające uszy?
Uważnie przyjrzałam się Grześkowi. W sumie nigdy nie zwracałam na to uwagi... Szczerze, to w ogóle nie zwracam na niego uwagi! O Boże, jestem wyrodnym sztabem medycznym!
-Grzesiu, a z Tobą wszystko w porządku? - zapytałam troskliwie.
-Tak? - uniósł brew. - A czemu pytasz?
-No nie boli Cię nic, żadne zakwasy, nadwyrężone mięśnie...?
-Przypomniałaś sobie o mnie? - zacisnął wargi w cienką kreskę, mrużąc oczy. Ja wtedy włączyłam swój uśmiech numer dwieście pięć i pół.
-Ja bym o Tobie zapomniała?! Po prostu jesteś tak bezproblemowym mężczyzną, że nie było potrzeby poświęcać Ci więcej uwagi...
-Wiesz jak wybrnąć. - zaśmiał się i wystawił zaciśniętą pięść w celu przybicia ze mną "żółwika". Na szczęście podróż minęła nam bez zbędnych, nieprzyjemnych przygód. W spokoju wysiedliśmy z autobusu i tak naprawdę... nie wiedzieliśmy gdzie obecnie się znajdujemy.
-Tam widzę jakieś migające neony. - Krzysiu robiący właśnie za przewodnika wskazał na wysokie billboard'y, które świeciły na każdy możliwy kolor świata.
-Myślicie, że tam jest impreza? - zapytał Kurek. - Może wyrwę jakąś egzotyczną pannę. - teatralnie przeczesał swoje włosy.
-Z Twoim szczęściem do kobiet, bałbym się jakiejkolwiek szukać. - skwitował Zbyszek i spotkał się z wiwatującym i zgadzającym się z nim tłumem. Takiego poparcia jak teraz, nie miał jeszcze nigdy!
Szliśmy sobie i szliśmy... dla odmiany też człapaliśmy. Podążałam z ekipą, lecz nawet nie wiem kiedy znalazłam się na jej końcu. Poproszę teraz o werble... i fanfary. Szłam sobie nie sama!
-Może zboczymy ze szlaku? - poczułam czyjąś dłoń, splecioną razem z moją. I właśnie wtedy zachciało się moim śliniankom pracować, a skóra zaprosiła do siebie dreszcze. Fajnie, co?
-A jeśli się zgubimy? - zapytałam przerażona.
-Mi nie ufasz? - posłał szelmowski uśmiech i obydwoje skierowaliśmy się zupełnie odrębną uliczkę. Byłam totalnie sparaliżowana, mój mózg nie był w stanie racjonalnie przyswajać informacji.
-Pozwól mi, że ja zacznę - westchnął głęboko stając przede mną i chwytając moją rękę. - Nie potrafię już więcej udawać, że jesteś dla mnie obojętna. - jego błękitno stalowe oczy połyskiwały w blasku pełni księżyca. Skoro pełnia, to w dzisiejszą noc paradują wilkołaki, prawda? Stop! Powrót! - Próbowałem, wmawiałem sobie, że nic dla mnie nie znaczysz, ale to nieprawda. - pogładził kciukiem zewnętrzną stronę mojej ręki, a w moich oczach momentalnie nagromadziły się łzy. - Nie umiem funkcjonować jeśli jesteś obok, a ja nie mogę Cię pocałować. Wszyscy próbowali mi pomagać wziąć się w garść, ale ja nie chciałem pomocy... Chciałem znów móc złapać Cię za rękę, przytulić i poczuć bicie serca, które bije tylko dla mnie.
-Przestaniesz? - rozkleiłam się, rzucając się mu na szyję. - Wystarczyło powiedzieć, że mnie kochasz.
-Kocham Cię. - wyszeptał w moje włosy, a ja chyba znów poczułam się szczęśliwa. - Nie mogłem pogodzić się z tym, że straciłem Cię tak łatwo...
-Nie, to nie Twoja wina. - wytarłam mokre policzki. - Zrozumiałam wszystko, chciałam czuć się jeszcze bardziej kochaną i potrzebną niż byłam. - zdobyłam się na lekki uśmiech. - Ale przecież wiem, że z siatkówką nie wygram! - trąciłam jego ramię, a Michał zaśmiał się obejmując mnie w pasie.
-Mam dla Ciebie coś jeszcze... - powiedział.
-Brzmi kusząco. - odparłam, a siatkarz pociągnął mnie w głąb ciemnej uliczki. Po chwili zza rogu wyłonił się piękny krajobraz piaszczystej plaży i szumiącego morza, w moich płucach zabrakło powietrza.
-Idą, idą, idą, idą! - krzyczał ktoś z dołu, a zbiegowisko na dole w jednej sekundzie rozproszyło się we wszystkie strony.
-To od początku było zaplanowane! - dźgnęłam bok chłopaka, ten jednak nic nie odpowiedział, tylko ostrożnie sprowadził mnie z dosyć stromego wzgórza. Ściągnęłam trampki, by móc poczuć ten jeszcze ciepły piasek pod stopami i rozkoszowałam się morską bryzą.
-Zamknij oczy. - polecił, zasłaniając mi przed ślepiami cały świat.
-Dlaczego? - zdziwiłam się.
-No zamknij... - wyszczerzył się, a ja posłusznie wykonałam jego polecenie. Złapał mnie za rękę i poprowadził przed siebie. Wszystko fajnie, wszystko pięknie, gdyby Agata nie wyłożyła się na środku przez ogromny dół, przed którym wybranek mnie nie ostrzegł.
-A było tak romantycznie! - wydarł się któryś z siatkarzy, stojący na wzniesieniu. Zero prywatności, nawet w taką okazję.
-Jesteśmy. - oznajmił, a ja w końcu mogłam otworzyć oczy. Niewidomi to mają jednak przechlapane...
-Mówiłem, że zaniemówi! - odezwał się Bartman. Miał rację, zaniemówiłam. Michał wprowadził mnie w sam środek ogromnego serca ułożonego z kamieni. Kiedyś myślałam, że to kicz sam w sobie, ale kiedy sama doświadczam takiego przeżycia, mogę śmiało powiedzieć, że jest to najromantyczniejsza rzecz na świecie. Po chwili zapłonęły jeszcze trzy wysokie pochodnie.
-Zator, wyjdź z kadru! - wydarł się Igła.
-Oni muszą tu być? - bąknęłam spoglądając na cały rządek "schowanych" siatkarzy.
-Nie zwracaj na nich uwagi. - zasugerował, a po chwili z kieszeni ciemnych dżinsów wyjął czerwone pudełeczko. Z trzęsącymi się rękoma otworzył je i klęknął na jedno kolano. - Wyjdziesz za mnie? - zapytał drżącym głosem, lecz po sekundzie jego twarz rozpromieniała.
-Kto ma chusteczkę? - chlipnął Zatorski. - Oczy mi się spociły...
Hamując łzy przytaknęłam kiwając głową. Nie byłam w stanie wykrztusić z siebie słowa. Michał nasunął na mnie pierścionek, który błyszczał odbitym światłem. Kolejny raz rzuciłam się na szyję siatkarza i czułam, że wszystko się układa.
-Iii, jedziemy z koksem! - wrzasnął Zbyszek, a ze wszystkich telefonów rozbrzmiała piosenka, która była jedną z moich ulubionych. No, prawie ze wszystkich. Piter pomylił repertuar i z jego komórki poleciało istne disco, lecz natychmiast się zreflektował, a przez to wszyscy musieli zacząć od nowa.
Utonęłam w ramionach Michała, przyklejając policzek do jego torsu, a on oparł swój podbródek o czubek mojej głowy. Kołysaliśmy się w rytm piosenki, a ja mimowolnie się uśmiechałam. Utwierdziłam się w przekonaniu, że tylko z nim chcę przeżywać te wszystkie złe chwile, które nas spotkają. To z nim chcę związać swoją przyszłość, to z nim chcę siedzieć przed kominkiem i wspominać tamte chwile. On jest tym jedynym na całe życie i nikt, ani nic tego nie zmieni.
-Oddaję. - moim oczom ukazał się pierścionek po babci, którego tak długo szukałam.
-Skąd to masz? - zmarszczyłam brwi odbierając od niego własność.
-Zapomniałem, że jeśli chcesz kupić pierścionek musisz wiedzieć jaki rozmiar palca ma Twoja wybranka. - zaśmiał się, co zrobiłam także ja. - A ninja Piotrek jako że wylosował najkrótszą zapałkę musiał go zdobyć. - wyjaśnił.
-Czekaj, czekaj - zamyśliłam się. - Zaczyna mi się rozjaśniać. O to chodziło z najkrótszą, bałaganem w pokoju i ciągłymy Waszymi przechadzkami?! - uderzyłam go w ramię.
-Nawet nie wiesz jakiego pietra miałem. - westchnął.
-Kombinatorzy! - parsknęłam. - Skuteczniej mogliście wyprawiać te podróże, Winiar z Cichym już miękli.
-Dowiedziałem się, dlatego załatwiłem im trzy dni bez masażu po treningu. - poruszał brwiami.
-Jesteś straszny... - pokręciłam głową.
-Starczy Wam tych pioseneczek, bateria mi się rozładowuje! - burknął Kurek.
-I cały romantyzm szlag trafił. - westchnął Nowakowski. - Ja jeszcze się zgłoszę po tę zgrzewkę piwa za grzebanie w jej majtkach. - pogroził Michałowi palcem.
-Jaka zgrzewka, panoowie - jęknął. - Po dwa piwa miało być!
-I tak idziemy Ci na rękę, że nie wzięliśmy pięciu zgrzewek na łeb. - do dyskusji dołączył się Krzyś. - No i szczęścia młodej parze. - ucałował moją dłoń, a Kubiaka poklepał przyjacielsko po plecach. - Teraz już tylko gorzej. - szepnął do jego ucha.
-Słyszałam. - warknęłam.
-Tylko teraz nie konsumujcie swojego związku za bardzo. Wiesz Misiu, mecze, wygrane, miękkie nogi, medale, puchary. - zachichotał.
-Dopilnuję. - mrugnęłam okiem.
-Jasne. - prychnął.
-Chodźcie szamać. - skończył Zatorski, a wszyscy posłusznie kroczyli za naszym młodym libero.

__________________________________________________

Testy za pasem, a Sissi co? A Sissi zaległe rozdziały dodaje. Mam nadzieję, że będziecie jutro trzymać kciuki! Historia i matma to przedmioty szatana. .__.  Ale jeśli nie nauczyłam się przez całe 3 lata, to nie nauczę się teraz. I z takim hasłem przewodnim jutro wstanę. ♥ : ) 

A tymczasem, moi drodzy... :> Sprawa konkursu. Spotkałam się z przychylnymi opiniami, dlatego wszystko dojdzie do skutku. : ) Nagrody też będą. ♥ Zaszalałam, ale to jakie one będą okaże się jeszcze dzisiaj, na pewno poinformuję. ♥ 

A teraz pytanie nr 1. / 15

Najbardziej znienawidzona potrawa przez Piotrka to____

Na odpowiedzi czekam w komentarzach. ♥ (osoba, która wcześniej usunęła swój komentarz, nie będzie brana pod uwagę. Biorą udział tylko zarejestrowane osoby, chyba że podpiszą się w anonimowych). 

Za pierwszy komentarz - 3 pkt.

Za drugi - 2 pkt.

Za trzeci - 1 pkt.

Także więc, kto pierwszy ten lepszy! : ) A, no i pamiętajcie, odpowiedzi na wszytkie pytania zawarte są w rozdziałach. ;> 

Pozdrawiam, Sissi. ♥

P.S. Jak bardzo cieszycie się ze zdobycia złota przez Resoviaków?! :D