~Rozdział 69~

Prawda, że liczba 69 , jest tylko liczbą naturalną następującą po 68 i poprzedzającą 70? :))

~*~

I w ten właśnie sposób zostałam zmuszona do pójścia na denną dyskotekę. Ale nie zamierzałam odpuścić, o nie.
-Ty - chwyciłam Winiarskiego pod rękę, gdy wszyscy wracaliśmy ze stołówki. - Wiesz co oni znowu knują?
-Nic. - urwał.
-To nie jest żadne potajemne swatanie mnie z Kubiakiem? - uniosłam brew i przeszyłam go wzrokiem na wylot.
-Ty i Kubiak musicie załatwić to sami, co my jesteśmy, swatki? - prychnął.
-A - puściłam jego łokieć. - Prawidłowo. - poklepałam jego ramię z szerokim uśmiechem na twarzy.
-Myślisz, że wszystko za Was będziemy załatwiać?!
-Dobrze, zrozumiałam!
-No. - poprawił swoje rozwichrzone włosy i kontynuował podróż w stronę pokoi. Coś nerwowo podszedł do sprawy, ale jeśli powiedział, że w tle nie szykuje się żaden spisek to jestem w stanie uwierzyć. Jemu. Za resztę nie dałabym sobie paznokcia uciąć, a świat od razu nabrał barw, jeśli wiem, że idę tam się bawić, a nie znosić przeprosiny Michała.
-Masz coś ładnego? - zapytał Krzysiek, gdy tylko przekroczyłam próg pokoju.
-Kurde, tego nie wzięłam pod uwagę. - przygryzłam wargę rozmyślając w co się ubrać.
-Nie mów mi tylko, że wybierzesz się w reprezentacyjnej koszulce. - Ziomek spojrzał na mnie pełnym politowania wzrokiem.
-Nie no - przełknęłam ślinę. - Coś innego wzięłam.
Ta, jasne. Bo brałam sukienki na turniej w Wenezueli.
-Musisz ładnie wyglądać! - krzyknął libero.
-Bo przy nas wyjdziesz jak ostatni lump. - skwitował Żygadło, a ja miałam ochotę przyłożyć mu w twarz.
-Dzięki, takie komplementy zawsze dodają mi skrzydeł. - posłałam wymuszony uśmiech i zamknęłam się w łazience. Pomyślałam, że na początek zrobię sobie makijaż, a ubiór nasunie mi się w trakcie. No i tak też było.
-Mamy dla Ciebie propozycję. - Igła walił w drzwi pięścią.
-Słucham. - otworzyłam drzwi na ościerz.
-Umiesz przewiązać się tą koszulą? - pod nos podłożył mi zwykłą koszulę w błękitną kratę.
-Nie? - skrzywiłam się znacząco.
-To było pytanie retoryczne, bo my umiemy. - powiedział od razu zabierając się za rozpinanie guzików u mojej polówki.
-Hola, hola! Panie Ignaczak! - wrzasnęłam od razu się zakrywając.
-Co Ty myślisz, że ja kobiety w staniku nie widziałem? - westchnął głęboko.
-Ale... - spojrzałam na Łukasza oczekując pomocy. Ten zrozumiał to inaczej.
-Ja wyjdę. - uciął krótko i niczym struś pędziwiatr zwiał z pomieszczenia.
-No jak ja mam się przed Tobą rozebrać... - jęknęłam bezsilna.
-Wujek Krzysiu nie zrobi Ci krzywdy. - wyszczerzył się niemiłosiernie, ale ja nie byłam w nastroju do tego typu żartów. - Jakkolwiek by to zabrzmiało! - wybrnął od razu.
-A mogę spróbować sama? - wyrwałam koszulę z jego rąk i z powrotem zakluczyłam się w łazience. - Będzie mnie tu rozbierał... - mruknęłam pod nosem zciągając z siebie biało-czerwoną koszulkę. Po kilkunastu próbach estetycznego zawiązania swojej "kiecki" straciłam jakąkolwiek nadzieję.
-Jak to zroobić? - chlipnęłam.
-Chciałem pomóc, ale Ty mnie odrzuciłaś... - odparł Krzysiek. - Albo wiesz co, mam inny pomysł...
-Noo... - westchnęłam znudzona.
-Poczekaj minutę. - po czym usłyszałam tylko trzask drzwi. Nie wiedziałam co knuje, dlatego usiadłam na sedesie, studiując etykietkę szamponu nadającego włosom blasku, który należał do Łukasza.
-Otwórz. - Igła po chwili zapukał do drzwi, a ja posłusznie wykonałam jego polecenie. - Sprawa załatwiona. - ukazał rząd swoich zębów i przyciągnął do siebie Kubiaka. - Skoro nie pozwalasz mi, to chociaż jemu.
Razem z Michałem unieśliśmy swoje brwi na znak zdziwienia. Pierwsza moja myśl to "Ignaczak, nie żyjesz pachołku jeden".
-Co mam zrobić? - zapytał przyjmujący.
-Pamiętasz ten kurs wiązania koszul u pani Wioletki?
-Wioletki? - parsknęłam śmiechem.
-No pamiętam... - zmierzył mnie wzrokiem.
-Masz szansę się wykazać. - zamaszystym ruchem rąk pokazał na moją osobę, która przysłonięta była tylko błękitnym materiałem.
-Pojebało Cię chyba. - powiedzieliśmy jednocześnie, a Krzysiek wywrócił ślepiami.
-Chcesz żeby Twoja dziewczyna wyglądała korzystnie, czy nie?!
-Nie jestem jego dziewczyną. - wtrąciłam, a mało brakowało, żeby Igła rzucił się na mnie z pięściami.
-To ja wymknę się po cichu, a Ty przystępuj do działania. - libero klepnął plecy Michała, a ten o mało się nie przewrócił.
-Jakiego działania? - Misiek parsknął tylko spoglądając na nieźle już wymiętą koszulę, która bardziej przypominała falbanki.
-Bez sensu jest to wszystko. - cisnęłam ubraniem o podłogę i ponownie zamknęłam się w łazience.
-Co mam powiedzieć Igle? - ujrzałam kontury jego głowy w pożółkłej szybce.
-Że nigdzie nie idę. - burknęłam z powrotem narzucając na siebie polówkę.
-Będą smutni...
-Gówno mnie to obchodzi. - wyszłam z łazienki z wielkim hukiem, po drodze jeszcze depcząc koszulę.
-W poprzednim wydaniu wyglądałaś lepiej. - zaśmiał się cicho.
-Nie było poprzedniego wydania. - zmarszczyłam czoło.
-No właśnie. - wzruszył ramionami i wyszedł z pokoju, co poskutkowało napadem Igły i Ziomka.
-No i jak efekty?! - siatkarze aż dostali wypieków na twarzy.
-Co to ma być? - zniesmaczony rozgrywający pokazał na mnie palcem.
-Koszulka, szorty, trampki, piszczele, uda, kolana... - wymieniałam po kolei.
-Mówiłem, że będzie wyglądała jak lump! - fuknął Ziomek.
-Jestem otwarta na wszelką krytykę - rozłożyłam bezradnie ręce. - I tak nigdzie nie idę.
-Idziesz! - warknął Ignaczak.
-Nie!
-Agata, kurwa, bo jak Cię... - libero zamachnął się, ale w porę opamiętał. - Człowiek chce dobrze, to nie, wolą na siebie burczeć.
-Czyli jednak chcecie mnie wyswatać na tej potańcówce! Ha! - pogroziłam im palcem. - A z Winiarem to sobie jeszcze pogadam. - dodałam po cichu i rzuciłam się na łóżko, podkładając ręce pod kark. - Tu mi wygodnie, wolę sobie odpocząć i Wam też polecam. - mrugnęłam okiem.
-Nie mam do niej siły. - jęknął Krzysiek.
-Trudny z Ciebie osobnik. - wtrącił Żygadło i usiadł obok mnie.
-Co mam poradzić... - westchnęłam głęboko.
-A dotknął Cię chociaż? - wciął się Igła.
-Kto?
-Michał.
-Nie.
-O Booże. - przewrócił ślepiami już nie wiem który raz dzisiaj. - A może wysunął chociaż rękę, musnął leciutko?
-Igłaa! - schowałam twarz w dłoniach.
-No dobra, dobra. - usiadł po mojej drugiej stronie. - A mieliście kontakt wzrokowy?
-Idę na spacer. - burknęłam i z niemałymi problemami wygrzebania się z łóżka wybiegłam z pokoju.
-Bluzę weź! - krzyknął za mną libero, ale zła ja, nie posłuchałam. Wsunęłam komórkę do kieszeni spodenek i zbiegłam po schodach na dół.
-A Ty gdzie? - usłyszałam głos Bartmana, który właśnie trącił mnie barkiem.
-O, sorry, nie widziałam Cię. - uśmiechnęłam się lekko. - Idę się przejść... - poruszyłam ramionami.
-Gdzie? - zapytał króko.
-No nie wiem, znajdę może jakiś park, promenadę...
-Grasuje tutaj dużo zboczeńców, morderców i takich nieprzyjemnych typków, nie idź nigdzie sama...
-Podobno wyglądam jak lump, to mnie nie wezmą.
-To chociaż Pita Ci podeślę!
-Leży z niedowładem, niech się wyleczy. - machnęłam ręką. - Idę, bo zaraz zrobi się ciemno.
-No właśnie! - krzyknął siatkarz i chwycił mój nadgarstek. - Nigdzie nie będziesz leźć, siedź na dupie.
-Ale sami chcieliśmy wyciągnąć mnie na dyskotekę. - wyrwałam się z jego uścisku.
-Podobno plany się zmieniły. - odparł. - A jak tak bardzo chcesz iść na ten spacer, to pójdziemy wszyscy razem.
-Ale ja chciałam...
-Trudno, jesteś małą, bezbronną i niewinną kobietką, sama w wielkim mieście, zagubiona.
-Dodaj jeszcze, że wyglądam jak lump! - przypomniałam.
-Nie, całkiem przyzwoicie. - zmierzył mnie wzrokiem od góry do dołu.
-Dzięki. - chociaż jeden potrafi podnieść moją samoocenę. Chociaż jeden!
-Do usług. - zasalutował i znów chwycił mnie pod ramię po czym wróciliśmy na nasze piętro.
-Musimy wracać do pokoju? - posmutniałam.
-Igła śmierdzi? Wiedziałem... Czemu w ogóle masz z nim pokój?
-W recepcji musieli się pomylić. - wzruszyłam ramionami. - I na szczęście nie poczułam, żeby śmierdział...
-To chodź do mnie, pogramy w... - zaciął się na chwilę. - Statki.
-Statki... - zamyśliłam się. - Brzmi kusząco. - zmrużyłam oczy.  - Statki to coś, co do mnie przemawia.
-Cieszę się. - skinął głową.
-A Michał? - zatrzymałam się tuż przed drzwiami ich pokoju.
-Nie ma go, siedzi u Winiara i gra w karty. - pociągnął moją dłoń.
-Na pewno? - ostrożnie wyjrzałam zza drzwi. Wydawało się, że jest pusto.
-Nikogo tu nie ma, tylko my, kartka, długopis i statki. - uśmiechnął się szeroko. Podał mi kartkę w kratkę i długopis z pogryzioną nakrętką. Chyba ktoś bardzo wczuł się w granie w te statki.
-Masz mnie. - mruknęłam, gdy Zbyszek zatopił ostatni mój okręt.
-Dziwne, Ty trafiłaś tylko jedną tratwę. - zaśmiał się.
-No i dobra! - bąknęłam. - Następnym razem będzie lepiej.
-Jasne. - parsknął.
-Śmiesz wątpić? - spojrzałam na atakującego spod byka. Ten posłał jeden z tych swoich szelmowskich uśmiechów i pokiwał twierdząco głową. - No to runda szósta, tym razem na pewno uda mi się zwyciężyć!
-Niepoprawna optymistka. - skwitował rozrysowując swoje statki.
-Żeby tylko ten optymizm udzielił mi się nie tylko w statkach... - westchnęłam spoglądając na Zibiego. Skupienie namalowane na jego twarzy bardzo mnie rozśmieszyło.
-Z czego się cieszysz? - także się zaśmiał.
-Wiesz co - zaczęłam. - Powiem Ci coś. Ale tak po przyjacielsku.
-Mhm... - dociekliwie na mnie spojrzał.
-Przystojny jesteś. - ucięłam, a Zbyszek oblał się rumieńcem jak nastolatek.
-Zawstydzasz mnie. - spuścił głowę.
-Przestań, nie jedna Ci to pewnie mówiła. - przeniosłam wzrok na kartkę.
-Ano prawda, niejedna. - wlepił we mnie wzrok. Zauważyłam, że perfidnie studiował mnie spojrzeniem. - Ja też Ci coś powiem. Po przyjacielsku. - dodał.
-Co? - wybuchnęłam głupim chichotem sama nie wiedząc czemu. Jego ręka znalazła się na moim udzie i jadąc coraz to wyżej wprawiała mnie w osłupienie.
-Michał nie wie co stracił. - szepnął i dynamicznie wpił się w moje wargi. Całował mocno i zdecydowanie, a ja nie potrafiłam oprzeć się jego naciskowi. Pod wpływem chwili i emocji jednym ruchem zciągnęłam z niego koszulkę, a moim oczom ukazał się idealnie wyrzeźbiony tors.
-Korzystasz z okazji? - zapytałam między pocałunkami.
-Przecież jesteś wolna. - odrzekł, zajmując się rozporkiem moich szortów.
-Chcesz stanąć pomiędzy mną, a nim? - zadałam kolejne pytanie, zrzucając spodenki z moich bioder.
-A kochasz go? - znalazł się nade mną opierając się na rękach.
-Nie wiem. - przyciągnęłam jego twarz do swojej i poraz kolejny namiętnie pocałowałam.

-Wiesz co jest najgorsze? - zaczęłam, kreśląc na jego klatce piersiowej przeróżne wzorki. - Że nie mam poczucia winy.
-A dlaczego miałabyś mieć? - delikatnie smyrał mnie po ramieniu.
-Bo to trochę tak, jakbyśmy byli w separacji. - uniosłam głowę, aby na niego zerknąć.
-W jakiej znowu separacji... - westchnął głęboko. - Zakończyliście swój związek, nie jesteście już razem.
-Dobra, wiesz co - zerwałam się, gromadząc prześcieradło, aby mieć się czym okryć. - Było miło, ale to nie ma sensu.
-Co nie ma sensu? - oparł się na łokciach.
-Nie jestem pewna swoich uczuć, nie wiem gdzie mam je ulokować, a pierwszy raz mam okazję trafnego wyboru. Nie chcę tego zaprzepaścić. - wstałam, zbierając swoje ciuchy. - Mam nadzieję, że to co się tutaj wydarzyło pozostanie na zawsze między nami.
-Jasne. - zamyślony przypatrywał się jak zbieram swoje rzeczy. Poszłam do łazienki i ubrałam to, co aktualnie miałam w ręku.
-Powtórzymy to? - zapytał całkiem poważnie, ale ja wstydziłam się odpowiedzieć. Podobało mi się, lecz z drugiej strony... Nie, nie było drugiej strony.
-Możliwe. - urwałam i wcześniej jeszcze mrugając okiem wyszłam z pokoju jak najbardziej niezauważalnie.
-Gdzie Cię wywiało?! - zapytał Ignaczak, pełny wyrzutu.
-Pochodziłam sobie niedaleko hotelu... - odparłam i usiadłam na fotelu. Czułam te ich przeszywające spojrzenia.
-A bluzka tył na przód to sama się ubrała? - napomknął Ziomek. Fucking shit!
-Byłam w jakiś butiku i przymierzałam sukienkę. - odpowiedziałam, a siódme poty zalały moje ciało.
-Na dyskotekę? - zaśmiał się Krzyś.
-Na dyskotekę. - powtórzyłam.
-Jednak zrezygnowaliśmy, mamy inne plany.
-Taaak? - przyjęłam bliżej mi nieokreśloną pozę na fotelu.
-Pójdziemy pozwiedzać, może wstąpimy do jakiejś knajpki. Mijałaś coś po drodze?
-Wiesz co, nie wiem, nie rozglądałam się zbytnio...
Sama nie wiedziałam, że kłamanie może wychodzić mi tak prosto.
-No dobra, pójdziemy na żywioł... Idę ogarnąć chłopaków i zaraz wychodzimy.
-A teraz co założysz? - zapytał rozbawiony Łukasz.
-Zastanawiałam się nad T-Shirtem, dżinsami i swetrem, ale myślisz, że nie za wyzywająco? - przybrałam minę myśliciela.
-Myślę, że będzie w sam raz!
-Skoro Ty tak mówisz, to musi tak być. - roześmialiśmy się, a ja podeszłam do walizki w celu wyciągnięcia z niej kilku przyzwoitych ubrań. Tak jak wcześniej mówiłam, padło na kolorowy T-Shirt, zwykłe, jasne rurki i czarny sweter. Do tego trampki i byłam gotowa.
-Już się zbierają. - do pokoju wparował libero. - Zbyszek tylko coś nie kontaktuje, spał chyba... - wzruszył ramionami.
-Musi odespać... - wtrącił Ziomek.
-Co? - wrzasnęłam, a obydwoje dziwnie się na mnie spojrzeli.
-Podróż. - odparł spokojnie rozgrywający.
-Ja już chyba zejdę na dół. - chwyciłam swoją skórzaną torebkę i wyszłam z pokoju.
-Ciebie też wyciągneli? - jęknął Zatorski, wywlekając swoje ciało ze swojego lokum.
-No. - mruknęłam.
-Za grosz we mnie asertywności. - chlipnął zamykając drzwi.
-Przybij, we mnie też. - wystawiłam dłoń w jego kierunku i obydwoje przybiliśmy piątki.
-Jak już tak zdemolowałeś ten pokój, to mógłbyś posprzątać. - burknął Kubiak wychodząc z pokoju. Zbyszek wymamrotał coś pod nosem, ale nie zrozumiałam co dokładnie. - Agata? - zwrócił się do mnie zdziwiony.
-Raczej... - zmarszczyłam brwi.
-Zbyszek! - krzyknął i wrócił do pokoju trzaskając drzwiami.

_______________________________________________________________________

Dobra! 

Nie wiem na którym blogu aktualnie powinien znajdować się rozdział, ale padło na ten, bo tutaj fajniej mi się pisało. :D Zamiast się uczyć, to ja pisałam i pisałam i pisałam,, a potem się okaże, że nie zdam. :c

And, and, and!!! WAŻNE WAŻNE WAŻNE WAŻNE !!!

Ostatnio wpadłam na pewien pomysł. : ) 

Planuję pod każdym nowym dodanym rozdziałem zadać jedno pytanie dotyczące "Siatkarskich Snów", czyli taki mały quiz. Kto dokładnie czytał, będzie wiedział o co chodzi, bo pytania będą łatwe. ;) Przewidziane są też nagrody, ale ten aspekt to muszę jeszcze dopracować. :D 

Co Wy na to? Jest szansa, że to wypali? Powiedzcie mi co o tym sądzicie. ; ) 

Pozdrawiam, nienauczona Sissi. ♥