~Rozdział 67~

-Dobra, starczy Ci! - burknął Nowakowski odbierając mi swój termos.
-Jesteś aniołem. - posłałam mu całusa w powietrzu, aby podziękować za wybawienie.
-Wiem. - uciął krótko i sam żłopał argentyńską herbatę. Westchnęłam tylko i pogrążając się w dalszych pragnieniach o niebiańskim, kawowym smaku zsunęłam się po kanapie i oparłam głowę o zakończenie oparcia.
-Soorry. - ktoś zahaczył się o moje kończyny. Natychmiast je schowałam, nie chciałam potem płacić odszkodowania za uszczerbek na zdrowiu. - Nie przeszkadzaj sobie. - Kubiak zestresowany usiadł na kanapie stojącej na przeciwko mnie. Po chwili namysłu powróciłam do pozycji, która przed chwilą tak bardzo mi odpowiadała.
-Masz. - usłyszałam i poczułam jak ktoś z impetem siada obok mnie. Z niechęcią otworzyłam oczy i zobaczyłam biały kubek z logo "StarBucks'a".
-Kolejny anioł! - pisnęłam z radości i odebrałam przedmiot od Zibiego. Od razu zanurzyłam w nim usta. Co jak co, ale kawie to żaden napój równać się nie może!
-A mi nie przyniosłeś, dzięki, zapamiętam, będziesz coś chciał! - burczał Krzysiek.
-Chcesz łyka? - wystawiłam rękę.
-Chcę. - mruknął i upił trochę kofeiny.
-Ona ma teraz Twoje DNA na kubku! - przeraził się Piotrek. - Może to niepostrzeżenie wykorzystać i ani się obejrzysz, a zostaniesz tatą kolejnych latorośli!
-Przekichane... - westchnął Zagumny.
-Kurczę, myślałam, że nikt mnie nie przejrzy. - załamałam się. Ej! Kto by nie chciał mieć dzieci poprzez zapłodnienie śliną, co?
-A widzisz! Mama zawsze mi mówiła, że mam zadatki na detektywa. - dumny z siebie środkowy schował termos do torby i jednym szybkim ruchem ją zapiął. Wtedy na lotnisku rozbrzmiał dosyć łamany angielski jednej ze spikerek.
-Co ona pierdzieli? - skrzywił się Kuraś.
-Nie rozumiem po takiemu. - prychnął Winiar.
-Bo Ty ograniczasz się jedynie do polskiego. - odparł Igła.
-Ooo, z angielskim też sobie radzę! Trochę tu dark na przykład. - zaśmiał się, co zrobiła także reszta ekipy.
-Samolot spóźni się godzinę, we Francji wielkie ulewy. - Jarząbek głęboko westchnął.
-Coo... - jęknęłam jeszcze bardziej zsuwając się po siedzeniu. Misiek także to zrobił i trącił mnie stopą. Złowrogo się na niego spojrzałam, a on unikał mojego wzroku. Zamiast niedługo wylatywać, będziemy tu siedzieć kolejną godzinę bez jakiegokolwiek sensu.

-No w końcu! - krzyknął Bartman podnosząc swój podręczny bagaż. Samolot stawił się na torze, a wszyscy ruszyliśmy do odprawy. Utworzyła się spora kolejka pasażerów. Żeby uniknąć niepotrzebnych stresów, ściągnęłam całą biżuterię, którą miałam na sobie. Chwyciłam za palec, aby zsunąć pierścionek po babci, ale go nie było. Zdziwiłam się, ale potem pomyślałam, że może schowałam go gdzieś na dno walizki. Dziwne, że wcześniej nie zauważyłam, że nie mam go na ręce. Pan ochroniarz (dosyć przystojny, co chciałabym zauważyć) dokładnie przeczesał mój ubiór. Czy ja naprawdę wyglądałam na pakistańczyka z brodą, turbanem i ulotką wypisaną arabskimi ślaczkami? (precz z stereotypami!) . Ale co tam, przystojnemu pozwalam.
-Może pani przejść. - uśmiechnął się szelmowsko i szarmancko przeprowadził przez barierkę. Odwdzięczyłam się szerokim uśmiechem i odebrałam podręczną torbę. Przypadkowo (oczywiście, że przypadkowo! Hello!) zerknęłam na Michała, a ten kipiący ze złości wpatrywał się w bruneta. Mocno zaciskał zęby przez co na jego skroniach utworzyły się małe górki, widoczne nawet z kilku metrów. Nie wiecie jak mnie to uskrzydliło! Cała w skrowronkach ruszyłam do korytarza prowadzącego na pokład samolotu. Zerknęłam na bilet, miejsce 18B, klasa biznes, pełen komfort, chociaż... myśl o tym, że kolejny lot odbędzie się w towarzystwie sporych gabarytów mężczyzny nie napawał mnie już takim optymizmem jak przed chwilą. Drugie miejsce obok mnie zajął Łukasz, a za mną Piter z Gumą i Jarskim. Szczęściarze...
-Co czytasz? - zapytałam rozgrywającego, który raz po raz przewracał kartki czasopisma.
-Nie czytam, oglądam obrazki. - wyszczerzył się. No tak, gazeta była po hiszpańsku, a akurat hiszpańskiego nasz Ziomek nie umiał. Skinęłam tylko głową i wyjęłam słuchawki od Ipoda. Rozejrzałam się jeszcze po wnętrzu, lecz nie spostrzegłam kilku siatkarzy.
-Gdzie Dziku i Zbyszek? - zmarszczyłam brwi.
-Stali za mną w kolejce, coś ich musiało zatrzymać. - odpowiedział obojętnie Żygadło.
-Może mieli broń! - wrzasnął Nowakowski.
-Gdyby ją mieli, wszyscy dawno leżelibyśmy trupem z kulkami we łbie. - parsknął Jarosz.
-Myślisz...? - zamyśliłam się. Oni + broń = ratuj się kto może.
-Trenera też nie ma. - zauważył Paweł.
-I nasz lis jest w to zamieszany? - przeraził się środkowy.
-To nieźle. - zaśmiał się Kurek siedzący prawie na drugim końcu samolotu.
-Chodź ktoś ze mną zobaczyć co się dzieje... - prześwidrowałam wszystkich błagającym wzrokiem. Nie spotkałam się niestety z przychylnością wśród nich.
-Piotruś? - zatrzepotałam rzęskami.
-Wiesz, że Twoim rzęsom nie potrafię się oprzeć. - wymamrotał, a już po chwili z powrotem zmierzaliśmy w kierunku gmachu lotniska. Spostrzegłam Michała i Bartmana siarczyście kłócących się z ochroną.
-Uuu, musiało być grubo. - zaśmiał się Pit.
-Ciekawe o co poszło... - zmrużyłam ślepia. Z takiej odległości moje widzenie nie było już najlepsze.
-Może o - siatkarz nie dokończył, bo zagłuszyło go głośne "kurwa" z ust Zbyszka.
-Oho. - bąknęłam. - Co mówiłeś, nie dosłyszałam...
-Mówiłem, że poszło o
-A Wy czemu nie na miejscach? - zapytał trener Gardini, który ni stąd ni zowąd, pojawił się przed moimi oczyma.
-Martwiliśmy się o naszych kolegów. - wybrnęłam.
-Mają jakiś konflikt, podobno posiadają niedozwolone na pokładzie samolotu przedmioty. - poruszył ramionami.
-Mówiłem, że mieli broń! - wrzasnął Piter, a głowy kłócących się siatkarzy odwróciły się w naszą stronę.
-Proszę mi to oddać. - poprosił Kubiak, wystawiając rękę do przystojnego bruneta. - To bardzo, ale to bardzo ważne.
On niechętnie oddał mu sporą paczkę. Michał serdecznie podziękował i razem ze Zbyszkiem przebiegli przez barierki.
-Do Wenezueli! - krzyknął atakujący i pognaliśmy za nim. Z powrotem usiadłam na swoje miejsce.
-O, zguby się znalazły. - prychnął Bartek.
-Tęskniłeś? - rozczulił się Dzik.
-Pewnie. - wzdrygnął się Kurek. - Za Wami zawsze!
-Uwaga! - wydarł się Bartman i rzucił czymś przez całą długość samolotu, co potem okazało się żelkami. - Oddaję!
Wystawiłam rękę zza siedzenia i pokazałam uniesiony kciuk. Dług spłacony!

Kilkugodzinny lot nie służył nam za dobrze, a w szczególności Bartkowi. Biedak przesiedział w toalecie prawie całą podróż. Prawie, bo w międzyczasie korzystał z niej Nowakowski. Ta herbata była chyba moczopędna.
-Aga, masz coś na wymioty? - jęknął Kurek. Wyglądał jak wymięty, pogryziony, przemielony i wypluty na stertę gruzu śmieć. Bez obrazy!
Uprzednio westchnąwszy zajrzałam do swojej magicznej torebki, która zawiera wszystko i grzebiąc w niej chwilę znalazłam saszetkę z najpotrzebniejszymi lekami.
-Mam tylko proszek na przeczyszczenie. - uśmiechnęłam się krzywo.
-Tyle grzebania i nic nie znalazłaś!? - skwitował.
-Co mam Ci poradzić, Piter wyjadł wszystko po imprezie z narciarzami. - przewróciłam oczami.
-Frajer. - burknął przyjmujący.
-Pij dużo, bo się odwodnisz! - zasugerowałam.
-No. - mruknął i wrócił na swoje miejsce. Te "dużo" wziął sobie do serca, wyżłopał całą półlitrową butelkę wody na raz.
Kiedy już zbliżaliśmy się do lądowania, zaskoczyła nas burza, przez co krążyliśmy nad wenezuelskim lotniskiem bez celu przez nieco ponad godzinę. W tym czasie Bartuś okupował toaletę bez przerwy.
-Trenerze, jakie plany na dziś? - zapytał Winiarski.
-Kolacja, krótka odprawa i odpoczynek. - wymieniał czytając swoją książkę.
-Spełnienie moich najskrytszych marzeń... - westchnął Kubiak.
-Taaak? - wychyliłam się zza siedzeń, unosząc jedną brew.
-Tak. - także to zrobił.
-Myślałam, że Maserati Gran Turismo i wyjazd na Majorkę, bo ładnie wygląda na zdjęciach.
-To... - zamyślił się chwilę. - Też. - powrócił do poprzedniej miny.
-Dasz mi się kiedyś przejechać? - wtrącił Zbysiu.
-Nie, bo zepsujesz. - burknął.
-Mogę zaopatrzyć go w kilka maskotek i ładny odświeżacz powietrza, wieszając wszystko za przednim lusterkiem. - mrugnęłam okiem.
-Chcesz zrobić z niego samochód geja?! - udzielił się Zibi.
-Przejrzałeś mnie. - pstryknęłam palcami i z powrotem rzuciłam się na siedzenie.
-Strasznie przewidywalna jesteś. - wciął Piter.
-Dzięki. - chlipnęłam.
Nasza z pozoru niekończąca się podróż pomału dobiegała końca.
-No przechodź. - westchnął Misiek, chcąc już wyjść z tego nieszczęsnego środka lokomocji.
-Jak tak Ci zależy, to proszę... - ustąpiłam.
-No idź! - machnął ręką w kierunku wyjścia.
-Dzięki Ci, łaskawco. - przewróciłam ślepiami i wyminęłam siatkarza, przechodząc pomiędzy siedzeniami. Wszyscy wyszliśmy z samolotu, mogąc cieszyć się bezszkodowym lotem. No nie wszyscy... ale większość.
-Podobno ma na nas czekać kilka busów. - oznajmił trener, wykonując jeszcze jakieś telefony.
-Aga, weź tę torbę! - krzyknął Olo, podając mi czarną walizkę.
-Co tam jest? - posmutniałam. Oprócz swojego bagażu, mam jeszcze dźwigać kolejny.
-Wolisz nie wiedzieć. - zaśmiał się.
-Czemu nie może wieźć tego Bartman?! - burczałam zdenerwowana.
-Muszę się oszczędzać. - odparł sam zainteresowany.
-Jasne. - parsknęłam i targnęłam ciężką jak cholera walizkę.
-Dobra, dawaj to, bo wyglądasz jak żul z taczką pełną szklanych butelek po mamrotach.
Czuły Zbyszek, zawsze umie skomplementować kobietę.
-Zapytaj się Pita, czy ma jeszcze tę herbatę. - powiedziałam do idącego obok mnie Jarskiego.
-Zapytaj się Pita, czy ma herbatę. - atakujący podał dalej i w ten sposób wiadomość rozeszła się do całej reprezentacji. - Pita nie ma. - dotarła do mnie wiadomość zwrotna.
-Wypił wszystko?!
-Ale go nie ma...
-Co nie ma? Herbaty nie ma?
-Piotrka nie ma! - wrzasnął.
-Co?! - krzyknęłam.

____________________________________________________________

A już jutro finał naszej PlusLigi! ;) Na pewno szykują się niezapomniane emocje! Za kim jesteście? Ja neutralna. : D

Pozdrawiam, Sissi. ♥