~Rozdział 83~

Pustka wypełniła moje serce, sprawiając, że pękło w pół. Padłam na kolana, schylając się do podłogi, w którą wchłaniały się łzy kapiące z moich policzków. Krzyczałam. Potwornie krzyczałam, zwołując tym samym całą reprezentację. Krzysiek podniósł mnie chwytając za barki. Nie był radosny, bez słowa dał mi chusteczkę do wytarcia się i poprzedził wyjście z pokoju głębokim westchnięciem.
-Co ty dziewczyno narobiłaś... - odezwał się Winiarski. Bałam się spojrzeć im w oczy. Czułam się jak szmata. Wstydziłam się tego co zrobiłam, wstydziłam się przede wszystkim siebie. Wyminęłam wpatrujących się we mnie siatkarzy i wybiegłam z hotelu, nie zważając na to, czy ktoś właśnie mnie wołał.
Spotkałam się z ciepłym powietrze, które od razu podrażniło moje mokre policzki. Wytarłam je szybko kierując się w jedną z uliczek. Ludzie mijali mnie szepcząc coś do siebie, lecz ja puszczałam te głosy mimo uszu. Błądziłam tak kilka godzin, w końcu postanowiłam, że wrócę do hotelu. Spakuję się i wrócę do Polski pierwszym samolotem. Gdy kroczyłam korytarzem, na którym tliły się pojedyncze żarówki usłyszałam jak drzwi od pokoju trenera rozchylają się, a z niego wychodzą siatkarze. Wszyscy w milczeniu, patrzeli na mnie smutnym, a jednocześnie karcącym wzrokiem. Stałam jak zamurowana wpatrując się w Michała.
-Zniszczyłaś wszystko... - powiedział zachrypniętym wzrokiem. Zmarszczyłam czoło, rozchylając wargi, aby coś odpowiedzieć. Zapytać. Ten jednak nie zamierzał dłużej ze mną rozmawiać. Zbyszek także wyminął mnie bez słowa. Nie wiedziałam co się dzieje.
-Krzysiek... - złapałam nadgarstek Ignaczaka resztkami sił. Zgromił mnie wzrokiem.
-Zadowolona jesteś z siebie? - prychnął wyrywając swoją rękę. - Przez ciebie straciliśmy podstawowego atakującego i przyjmującego w środku sezonu. Jak chcesz ich teraz zastąpić?! O to ci chodziło?! - stopniowo podnosił głos.
-Ja przepraszam... - odrzekłam bezdźwięcznie.
-Nie chce mi się z tobą gadać. - warknął i trzasnął drzwiami swojego pokoju. Wtedy nie miałam już żadnych barier. Jedyne co mi teraz pozostało, to spakowanie się i wyjechanie jak najdalej. Dla nikogo już nic nie znaczyłam. Wpadłam do swojego lokum, wyjęłam walizkę i nawrzucałam tam multum swoich ubrań, po czym udałam się do trenera.
-Proszę. - usłyszałam zza zamkniętych drzwi.
-Panie Anastasi, ja... - nie dokończyłam, bo mężczyzna przerwał mi moją wypowiedź.
-Nie mamy o czym rozmawiać, panno Werner. Przez ten wyczyn jaki obydwoje popełnili musiałem wyrzucić ich z kadry...
-Ale niech pan tego nie robi. - czułam jak w moich oczach znów pojawiają się łzy.
-Nie, panno Werner. Dla takich wybryków nie ma taryfy ulgowej.
-To wszystko przeze mnie...
-Nie obchodzi mnie, czy to przez panią, czy nie. Wszystko musi mieć swoje skutki. A pani do czego ta walizka? - wyjrzał, by dostrzec mój bagaż.
-Zwalniam się... Nie mogę już tutaj dłużej pracować. Dziękuję za wszystko co pan dla mnie zrobił, ale ja naprawdę już nie potrafię...
-Jak to zwalnia się pani? - szerzej otworzył oczy.
-Mam nadzieję, że jeszcze się kiedyś na pana natknę, trenerze. - zdobyłam się na nikły uśmiech i wyszłam z jego pokoju. Ze złą nowiną poszłam także do doktora Sokala, tam złożyłam krótkie ustne co prawda wypowiedzenie. Po części byłam z siebie zadowolona. Zadowolona, bo potrafiłam usunąć się ze środowiska, które już nigdy nie będzie takie samo.
Zatrzymałam taksówkę i poprosiłam, by zawiozła mnie na lotnisko. Kierowca posłusznie dowiózł mnie do miejsca docelowego, a ja zaczynając nowe życie zdjęłam pierścionek z palca i przewiesiłam go przez łańcuszek, który kiedyś dostałam od Michała. Nie umiałam się go tak po prostu pozbyć. Dostarczał mi zbyt wielu przyjemnych wspomnień, lecz wpakowałam go na dno walizki.
Przekroczyłam próg gmachu lotniska i skierowałam się w stronę kas z biletami. Najbliższy lot do Francji, skąd udam się do Polski odbędzie się za niecałe trzy godziny. Dobrze, że chociaż w tym aspekcie szczęście mi sprzyja. Kupiłam bilet za swoje ostatnie pieniądze znajdujące się w portfelu i czekałam na swój środek transportu, który odwiezie mnie do Polski, mając nadzieję, że choć trochę odrywając od wspomnień. Choć trochę, bo jedno wspomnienie właśnie trzymam w sobie i muszę dopilnować, żeby ono wiodło jak najlepsze życie.
Godzina dwudziesta trzecia z minutami, samolot jak zwykle miał spore opóźnienie. W stronę Francji skierowałam się po dwunastej w nocy. Usiadłam na swoim miejscu, wbijając kark w siedzenie. Obserwując siedzącą przede mną parę zebrało mi się na refleksje, które poskutkowały słonymi kroplami bezwładnie cieknącymi po moim policzku. Miałam wszystko i to straciłam. Miłość, szczęście, przyjaźń, wspaniałych ludzi wokół siebie. A ja jak zwykle zaprzepaściłam te bogactwa jednym, za dalekim posunięciem. Ile jeszcze razy będę w stanie zepsuć sobie życie?
-Coś się stało? - zapytał mężczyzna po angielsku siedzący obok jednocześnie wyrywając mnie z obłoków przemyśleń.
-Nie, nie... - odpowiedziałam w pośpiechu wyciągając chusteczki.
-Może mogę jakoś pomóc? - wyjął je szybciej ode mnie, wręczając mi kolorowe opakowanie.
-Niby jak? - prychnęłam, wycierając zakatarzony nos.
-Możemy porozmawiać. - obojętnie wzruszył ramionami. Spojrzałam na niego zdezorientowana. Nie byłam przychylna co do tego pomysłu, bo przecież nie będę chwalić się swoimi przeżyciami z obcym dla mnie facetem.
-To nie jest dobry pomysł. - odparłam, oddając mu chusteczki i dziękując serdecznie.
-Teoretycznie nie, ale w praktyce sprawdza się wyśmienicie. - posłał szeroki uśmiech, a ja nie wierząc w siebie, coraz bardziej przekonywałam się co do tej propozycji. W sumie co innego mi pozostało, a zrobi mi się lżej na duszy.
-Poznałam kiedyś pewnego mężczyznę, siatkarza... - zaczęłam wzdychając głęboko. - Przebywał u nas w szpitalu z kontuzją nogi. Razem ze swoim przyjacielem załatwił mi posadę u siebie w sztabie. Skorzystałam, bo z kolei nie miałam innej opcji. Stopniowo się poznawaliśmy, zaprzyjaźniłam się z reprezentacją...
-A skąd pani pochodzi? - przerwał mi.
-Z Polski. - odpowiedziałam, a ten skinął głową.
-W Polsce macie dobrą drużynę. - stwierdził, a ja przytaknęłam. Bo przecież jest najlepsza.
-Są tam tacy genialni chłopcy, każdy na swój sposób inny, indywidualny, z każdym mogłam porozmawiać o czymś konkretnym. W końcu Michał... Ten co miał kontuzję, poprosił mnie o to, abym z nim była. Zgodziłam się. Po drodze oczywiście nie obyło się bez małych lub większych kłótni, ale zawsze wychodziliśmy zwycięsko. Kiedy byliśmy w Wenezueli oświadczył mi się. Było tak pięknie i romantycznie. Ja tylko nie powiedziałam mu jednego... - zacięłam się. Nie potrafiłam sobie o tym przypomnieć.
-Tak...? - brunet nalegał, abym odpowiedziała.
-Zdradziłam go. - opuściłam głowę, a z moim oczu znów kapały łzy.
-Rozstaliście się? - zapytał, a ja przytaknęłam kiwając głową.
-Nie umiem się z tym pogodzić, żyję ze świadomością, że przeze mnie straciłam człowieka, którego tak mocno kochałam. Do tego zaszłam w ciążę...
-I teraz pani ucieka przed tym wszystkim?
-Nie widzę już dla siebie przyszłości wśród tych ludzi, nienawidzą mnie. A Michała i jego przyjaciela wyrzucili z reprezentacji za bójkę... - wytarłam policzki.
-A jak mniemam zdradziła pani swojego narzeczonego z jego przyjacielem?
-On wtedy jeszcze nie był moim narzeczonym, ale tak.
-Dziecko jest pani narzeczonego, czy jego przyjaciela?
Zamarłam.
-Michała... - wydukałam po cichu.
-Gdyby zmienić bieg historii i ojcem pani dziecka uczynić tego przyjaciela, byłby niezły scenariusz do filmu.
-Do jakiego filmu? - zmarszczyłam czoło.
-Jakiegoś taniego romansidła. - zaśmiał się cicho. - Ale proszę się nie martwić... Inni mają gorzej.
-Wiem, że mają gorzej, ale dla mnie tragedią jest własne życie, więc właśnie nad nim planuję się użalać...
-Moja żona była w ciąży z bliźniakami. Chorowała też na raka. Wczoraj urodziła, lecz przeżył tylko jeden syn, a sama umarła. Jutro jest jej pogrzeb, a ja zostawiłem wszystko, lecąc aby się pożegnać. Pogodziłem się z myślą, że to ostatnie dni jej życia, dlatego nie lamentuję, tylko żyję dalej, bo wiem, że muszę wychować syna jak najlepiej. Tak, jakby zrobiła to żona. Nie możemy uciekać przed problemami, tylko musimy stawić im czoła...
Słuchałam go z szeroko otwartymi oczami.
-Przepraszam... - powiedziałam cicho.
-Nie ma pani za co, czasu się nie cofnie. - wzruszył ramionami. Podziwiałam go. Podziwiałam za wytrwałość, siłę i odporność, a jednocześnie sama ganiłam się za tchórzostwo. Rozmawialiśmy aż do końca lotu, rozstaliśmy się we Francji, wcześniej wymieniając się adresami mailowymi. Obiecaliśmy, że będziemy sobie doradzać jak najlepiej tylko mogliśmy. Po godzinie przesiadłam się w następny samolot, tym razem już bezpośrednio do ojczyzny.

W Bełchatowie byłam przez ósmą rano, podróż samolotami, pociągami i busem wykończyła mnie totalnie.
-Cześć mamo. - powiedziałam, uśmiechając się przez łzy i ciskając walizką o ziemię rzuciłam się w jej objęcia.
-Co ty tutaj robisz? - zapytała, ściskając mnie mocno.
-Musiał być jakiś powód, żeby odwiedzić swoją rodzinę? - zapytałam. - Nie cieszysz się, że wróciłam?
-Cieszę się, cieszę, tylko odkąd jesteś z 'trzynastką', to w domu często nie bywasz. - wpuściła mnie do środka. 'Trzynastka'. A serce zabiło wtedy mocniej.
-Wcale nieprawda... - urwałam temat, witając się z ojcem i Filipem.
-Gdzie Michał? - zapytał nastolatek. Już chciałam bezwiednie wzruszyć ramionami, ale zrezygnowałam.
-Mają teraz ciężki sezon, muszą dalej trenować...
-To czemu ty przyjechałaś, a on został? - dopytywał.
-Fiflak, lekcje masz odrobione? - zapytałam.
-Wakacje... - mruknął.
-Wakacje, a ty wstajesz o ósmej rano? - zaśmiałam się nerwowo.
-Jadę na wycieczkę rowerową z kolegami...
-O ósmej. - kontynuowałam.
-O ósmej. - warknął, chwytając bluzę z oparcia fotela.
-Uważaj na siebie. - mama przemierzwiła jego włosy, a młody wyleciał z domu, trzasając drzwiami.  -Co tak naprawdę się stało? - westchnęła rodzicielka zwracając się do mnie, siadając spokojnie na kanapie i dopijając ostatki już rozpuszczalnej kawy.
-Nic, co miał się stać... - nalałam sobie mineralnej wody do szklanki i od razu zanurzyłam w niej usta.
-Ja was zostawię, podleję kwiatki... czy coś. - uciął ojciec i w mgnieniu oka uciekł z salonu.
-Pokłóciliście się?
Wolno przytaknęłam, kiwając głową.
-O co poszło?
-Zniszczyłam wszystko. - ucięłam, chowając twarz w dłoniach.
-Rozstaliście się? - zauważyła brak pierścionka na moim palcu.
-Jestem skończoną idiotką... - powiedziałam bezdźwięcznie, a mama przywołała mnie do siebie ruchem rąk. Tak jak kiedyś ułożyłam się na jej kolanach, a ona głaskając mnie po głowie wysłuchiwała żali, które leżały mi na sercu. Powiedziałam wszystko, co do malutkiego szczegółu. Wszystko było mi jedno. I tak więcej stracić nie mogę.
-Wiesz czyje to dziecko? - zapytała, a ja zaprzeczyłam. - Trzeba będzie zrobić badania.
-Żadnych badań. - uniosłam się. - Chcę żyć w świadomości, że jest to dziecko Michała.
-A co jeśli jednak nie?
-Nie ma innej opcji, mamo. - zacisnęłam zęby.
-Dobrze wiesz, że różnie to bywa... - westchnęła.
-Mamo, proszę cię, nie chcę już o tym rozmawiać, wszystko jest już skończone...
-A co planujesz teraz zrobić, jak chcesz zarabiać...
-Wyjadę z powrotem do Anglii, tam posada czeka cały czas. - urwałam.
-Żartujesz? - parsknęła.
-Nie. Nie chcę siedzieć wam na głowie, a Bełchatów to już nie jest miejsce dla mnie.
-Jak to nie jest dla ciebie?! - wyraźnie podniosła głos.
-Mamo, chociaż z tobą nie chcę się kłócić... Już postanowiłam.
-Nigdy za tobą nie nadążę, dziecko. - czule pocałowała moje czoło. - Zrobię ci śniadanie, na pewno jesteś wygłodzona...

______________________________________________________________________

Rozdział planowałam opublikować już wcześniej, ale szczerze Wam powiem, że miałam za dobry humor, żeby pisać smutne rzeczy. : o A dzisiaj właśnie jest przeciętnie, dlatego dokończyłam i jest. ;-) 

Jak bardzo cieszycie się ze srebra na uniwersjadzie?! :D

Pozdrawiam, Sissi. ♥