~Rozdział 82~

Tak na początek miśki Wy moje. :*
Te wszystkie turnieje, mecze, rozgrywki, to tylko moja szalona wyobraźnia, więc nie wiem, w którym roku albo co więcej miesiącu to było, lub jaki był wynik. Wszystko jest wymyślone♥
Dziękuję za uwagę, KLAPS, i jedziemy z tym koksem! Zapraszam na następny epizod. :*

~*~

Wszyscy zestarzeliśmy się o miesiąc, kiedy to nadszedł czas na pierwszy w tym sezonie poważny turniej. Puchar Świata. Multum przygotowań, masa spóźniających się samolotów... Albo ewentualnie nas spóźniających się na samoloty, kilkanaście stewardess poderwanych przez Zbigniewa B. i łącznie brak czasu na jakikolwiek odpoczynek, co równa się zero mojego kontaktu z Miśkiem. Nawet pokoje mieliśmy oddzielne! Wieczory musiałam spędzać samotnie... Albo z Marcinem Możdżonkiem, który nabawił się kontuzji kolana i przychodził na mini zabiegi, przez co we wszystkich meczach zastępował go Grzesiu Kosok. Razem z kapitanem analizowaliśmy wszystkie ruchy naszych, a i momentów śmiechu nie zabrakło, bo wbrew wszystkim pozorom, el capitano to niezły żartownić jednak!
Ale wracając do Michała, oczywiście nie było tak, że nie odzywaliśmy się do siebie w ogóle, bo on zasuwał na treningu, a ja musiałam zajmować się kolanami Igły, które powoli odmawiały posłuszeństwa. Nie... Krótki buziak, nawet nieraz spacery do sklepu i z powrotem się zdarzały, gdyż aż tak szaleni byliśmy.
Pewnego jakże ciepłego dnia, zaczęło dziać się ze mną coś złego. Miałam zawroty głowy, często wymiotowałam. Chłopcy żalili się, że miewam humory jak baba w ciąży. Z problemem udałam się do Oskara Kaczmarczyka. Nie wiem dlaczego nie do doktora Sokala... Chociaż może wiem, on nie zdobywał mojego zaufania, jako potencjalny pracodawca.
-Cześć Oskar, mogę zająć chwilę? - wychyliłam się zza drzwi jego pokoju, uprzednio oczywiście pukając.
-Ty zawsze. - wyszczerzył się w moim kierunku i zdjął laptopa ze swoich kolan. Przymknęłam za sobą owe "wrota" i przysunęłam do jego łóżka krzesełko, na którym przycupnęłam. - Co się stało?
-Mam do ciebie prywatną sprawę. - skrzywiłam się, a on szerzej otworzył oczy ze zdziwienia, jakby myślał "Ty? Przyszłaś do mnie?! Ja mam żonę i dziecko!". - Mógłbyś załatwić mi wizytę u... - zacięłam się. Jakoś nie mogłam wypowiedzieć nazwy tego lekarza w obecności mężczyzny, tym bardziej praktycznie obcego.
-U... - próbował wymusić odpowiedź.
-Zacznę inaczej. - westchnęłam głęboko. - Podejrzewam, że jestem w ciąży... - nawet nie zauważyłam, że w rękach skubię białą pościel.
-W czym jesteś?! - pisnął.
-Ciszej. - skarciłam statystyka.
-Jak to w ciąży? - zmarszczył czoło.
-Jakoś tak wyszło. - uśmiechnęłam się pod nosem. - Pomożesz mi? - uniosłam wzrok.
-Nie przyjmę porodu. - przeraził się.
-Chcę tylko, żebyś załatwił mi wizytę u ginekologa...
-To nie do mnie, przecież jest Sokal...
-Ale ja przyszłam do ciebie. - urwałam.
-Jesteś pewna? Te sprawy... Wiesz... Kobiece. - skrzywił się.
-Zawsze chodzę jak w zegarku, teraz czekam już drugi tydzień... - przewróciłam oczami.
-No i niby jak mam ci dziewczyno pomóc... - jęknął bezradnie.
-Przecież masz tutaj znajomości, zadzwonisz tu, tam, a ja już sobie poradzę. - uśmiechnęłam się promiennie. On nie był przychylny do tego pomysłu, tym bardziej, że byliśmy w obcym kraju, może być różnie.
-Masz szczęście, że życzę wam jak najlepiej... - pokręcił głową.
-Ale niech to zostanie między nami jak narazie... Chcę zyskać pewność.
-Jasne. - mrugnął okiem i od razu chwycił z telefon. Ja wyszłam z pokoju, zostawiając go samego. Odetchnęłam, że miałam tę rozmowę już za sobą, a jednocześnie bałam się, że Jarząbek może coś palnąć i tyle będzie z niespodzianki.
Po skończonym treningu chłopaków, Oskar podszedł do mnie i oznajmił, że wizytę mam jutro z samego rana, ale nie pozwoli mi jechać samej, dlatego załatwił mi... Nowakowskiego. Ta... To tak, jakbym jechała sama.
-A on nie musi być na treningu? - zapytałam z wyrzutem.
-Załatwiłem mu delegację. - odparł zadowolony.
-Dobra, dzięki bardzo. - objęłam statystyka, byłam mu bardzo wdzięczna za to co dla mnie zrobił, ale Cichego to nie przeboleję.
-Mam być zazdrosny? - obok nas pojawił się Kubiak, przypatrując się temu wszystkiemu ze smutną miną.
-Nie radzę. - zaśmiał się Oskar.
-No to porywam moją - zaakcentował - kobietę. - wyszczerzył się i chwycił moją dłoń. Skierowaliśmy się w stronę piętra, na którym znajdowały się wszystkie pokoje, a moja głowa cały czas zaprzątnięta była rozmyślaniem na temat tego, co aktualnie rozwija się w moim wnętrzu. Bałam się tego co będzie, czy damy sobie radę...
-Czemu jesteś taka blada? Źle się czujesz? - zapytał Michał, gdy leżąc na łóżku, tępo wpatrywałam się w sufit jego pokoju. Pokręciłam przecząco głową. - Na pewno wszystko okej? - przejął się wyraźnie, od razu kładąc rękę na moim czole, sprawdzając czy mam temperaturę. Zupełnie jak mój ojciec. Odpowiedź na jego pytanie sama cisnęła mi się na usta.
-To ze zmęczenia. - odparłam ciągnąc go za nadgarstek. Nakłoniłam siatkarza do tego, aby położył się tuż obok mnie i abym mogła spokojnie wtulić się w jego tors, co już dawno nie miało miejsca. Czułam się bezpiecznie, a wszelkie obawy odeszły w zapomnienie. Wiem, że jeśli tylko będziemy razem, nic nam nie straszne.

Z lekarzem dogadałam się po angielsku. Oczywiście Piotrek nie wszedł ze mną do gabinetu, za co byłam mu wdzięczna, bo pchał się tam jak do sklepu ze słodyczami. Moje podejrzenia stały się prawdą. Za osiem miesięcy na świecie pojawi się dziecko. Nasze dziecko.
-Będę chrzestnym?! - pytał, rozanielony Pit.
-Pomyślimy. - ostudziłam jego zapał, klepiąc ramię.
-To zapytam Dzika. - uciął obrażony.
-Żadnego Dzika! To ma zostać wyłącznie między nami. - pogroziłam mu palcem.
-Nie zamierzasz go powiadomić, że zostanie ojcem? - zdziwił się. - Ja bym chciał, żeby matka mojego dziecka, uprzejmie mi o tym powiedziała...
-Powiem. Spokojnie. - zaciągnęłam go do taksówki. - Ale sama. - dodałam, gdy już wsiedliśmy do auta.
-Ale się chłopak zdziwi. - zaśmiał się, pocierając rękoma.
-Na pewno nie mniej niż ja. - poparłam środkowego i poprosiłam kierowcę o dotarcie na wcześniej wypowiedziany przeze mnie adres. Już po kilkunastu minutach byliśmy w hotelu, a mnie tak śmiesznie ściskało w dołku. Bałam sie jego reakcji? Ale dlaczego. Przecież i tak prędzej, czy później pomyślelibyśmy o potomku, więc czemu to właśnie ten moment nie może być prawidłowy. Chłopcy jeszcze nie wrócili z hali, a ja z każdą minutą coraz bardziej się denerwowałam. Pomimo tego, o czym wcześniej wspominałam.
Wybiła dwunasta. Siatkarze znaleźli się już w hotelu, a Misiek nie byłby sobą, gdyby nie zajrzał do mojego lokum.
-Jak się miewasz? - uśmiechnął się promiennie, opierając się o ścianę.
-Bardzo dobrze. - odrzekłam.
-Co dzisiaj robisz?
-Muszę zająć się Możdżonem... Ale jak tylko będę wolna zajdę do ciebie. - mrugnęłam okiem. - Mam dla ciebie news'a.
-News'a? - zaciekawił się. - Czekam cierpliwie. - cmoknął w powietrzu i wrócił do siebie, a ja przebrałam się w reprezentacyjne ciuchy i czekałam na środkowego. Gdy tylko się pojawił, od razu zajęłam się jego odnóżem. Bez przeciwbólowego zastrzyku nie dało się obejść. Po zaaplikowaniu na jego kolanie maści i owinięciu go elastycznym bandażem, byłam gotowa do stoczenia boju z narzeczonym. Może wyolbrzymiam, ale tak właśnie się w tamtym momencie czułam. Przeczesałam włosy ręką, uśmiechnęłam się do swojego lustrzanego odbicia i westchnęłam głęboko. W myślach cały czas powtarzałam sobie, że wszystko będzie jak w najlepszym porządku. Wyszłam na korytarz i przeszłam kawałek odnajdując drzwi Kubiaka i Bartmana. Wyciągnęłam dłoń, by zapukać... Zawahałam się. Powtórzyłam czynność, lecz tym razem już lekko obiłam kostkę palca o drewniany prostokąt. Nie usłyszałam żadnej odpowiedzi, więc zapukałam jeszcze raz. Znów zero reakcji. Zdziwiona lekko chwyciłam za klamkę i pchnęłam drzwi.
-Michał! - wrzasnęłam, zdzierając sobie gardło i rzucając się na ratunek siatkarzom. Kubiak mocnymi ciosami obijał twarz przyjaciela. Odrzucił mnie odpychając jednym ruchem, zostawiając ślad krwi na mojej bluzce.
-Ile to już trwa?! - wykrzyczał, a ja poczułam jakbym już to kiedyś przeżywała. Łzy przysłoniły mi cały widok. - Odpowiedz! Ile to już trwa! - zacisnął pięści, z której kostek kapała krew. Głos mu drżał, słychać było ból i cierpienie. - Długo już tak się ze mną bawicie?!
-To nie jest tak... - wyszeptałam, wbijając ciało w ścianę.
-A kurwa jak?! Pieprzycie się po kątach, tak?! - podszedł bliżej mnie, a w moim gardle stanęła ogromna gula.
-Nie. - odparłam bezdźwięcznie, czując jak po policzku spływa mi coraz więcej łez. W jego oczach także połyskują słone krople.
-Myślałem, że cię znam, że cię kocham, jesteś tą jedyną... - szeptał. - Nawet nie wyobrażasz sobie jak cię kochałem...
-Michał... - chciałam go dotknąć. Nie potrafiłam. Zbyszek w popłochu wybiegł z pomieszczenia.
-Nie ma już dla nas szans, Agata... - zacisnął szczękę, a na jego skroniach utworzyły się lekkie wzniesienia. - Możesz zachować pierścionek, on i tak już nic nie znaczy... - wierzchem dłoni, otarł krwawiącą wargę i wyszedł z pokoju po drodze kopiąc i tak połamane już krzesło.

Straciłam go. Ja naprawdę go straciłam...

______________________________________________________________

Ale te wakacje są pracowite! : o 

A teraz czas na pytanie konkursowe no. 6 :D 

Co było przyczyną naderwania ścięgna w udzie przez Agatę?

Na odpowiedzi czekam w komentarzach. ♥ (osoba, która wcześniej usunęła swój komentarz, nie będzie brana pod uwagę. Biorą udział tylko zarejestrowane osoby, chyba że podpiszą się w anonimowych).
Za pierwszy komentarz - 3 pkt.
Za drugi - 2 pkt.
Za trzeci - 1 pkt.
Także więc, kto pierwszy ten lepszy! : ) A, no i pamiętajcie, odpowiedzi na wszytkie pytania zawarte są w rozdziałach. ;>

Pozdrawiam, Sissi. ♥