~Rozdział 57~

Chlip, coraz bliżej do stóweczki. :C ale nie tak blisko, żeby rozpaczać. Cieszcie się filozofem, HEJ!
P.S. Bo zapomnę... dziękuję za komentarze do EPICKICH TEKSTÓW. <3 Ale akcja nadal trwa. ;> :D

~~~~~~~~~~~~~*~~~~~~~~~~~~~

-Jako iż, że, ponieważ, gdyż, bo zbliża się turniej w Argentynie, to trzeba wybrać najlepszą podstawową szóstkę. - wyszczerzyłam się niemiłosiernie. - Tadaa, testy wydolnościowe to to, co lubię. - potarłam rękoma. Trener Andrea chodził dumny z siebie, jakby on sam wpadł na ten jakże zacny pomysł... dobra, nie będę odbierać mu tej radości. 

-Żartujesz, prawda? - dało się usłyszeć z tłumu siatkarzy. Chciałoby się powiedzieć tłumu skacowanych siatkarskich gapiów. 

-Nie... czy wyglądam jakbym żartowała? - rozłożyłam ręce.

-Tak. - odparł załamany Pit. 

-To Was zaskoczę. Zakładać maski i ćwiczyć!

-A-ale miało być w-wolne... - zająknął się smutny Winiarski. - M-mieliśmy leżeć i o-odpoczywać...

-Odpoczywać będziecie po śmierci. No ruchy, nie mam całego dnia... - westchnęłam. Chłopcy bezradnie ruszyli do kosza z całym sprzętem, który potrzebny był do ćwiczeń. Będzie on mierzył tętno, oddech i bicie serca. Na parkiecie małej sali niedaleko boiska, na którym ćwiczą Złotopolscy rozłożone były przeróżne maty, stołki, krzesełka, ławeczki, drążki, sztangi. A wszystko po to, aby ułatwić trenerowi wybranie tych najlepszych zawodników. Czemu akurat dzisiaj? A niech mają za karę, wredoty jedne! 

-Jak to się zakłada? - zapytał Zatorski zaplątany w kable od maski.

-Boże. - pokręciłam głową. - Zdejmij to... patrz, tutaj masz taki otwór, tutaj wkładasz twarz. Następnie te czarne kabelki podłączasz po tej stronie skrzyneczki, a te czerwone po tej. 

-A co ze skrzyneczką? 

-Przypinasz do spodni... - pomogłam mu ja przyczepić do tylnej kieszeni treningowych spodenek. 

-Mówisz, że czerwone kabelki na prawą stronę? - Bartman we wszystkim się pogubił.

-Nie, czerwone na lewą... 

-Czyli czarne na prawą. - zauważył spostrzegawczy Piter. 

-Nie, czarne na lewą. - zdziwił się Zatorski.

-Co?! Czerwone na lewą! - wrzasnęłam.

-Czyli... jak w końcu? - zapytał Ziomek.

-Czerwone na prawą!

-Ale wcześniej mówiłaś, że czerwone na lewą... - powiedział Kubiak.

-Cholera, przypnijcie jak chcecie! Najwyżej tętno mierzyć Wam będzie w płucach!

-Ale ja nie chcę. - zasmucił się Nowakowski.

-Czyli przypnij czerwone na lewą, a czarne na prawą!

-Okej, ale nie krzycz. - chwycił kabelki i zastanowił się chwilę. - Ale którą prawą? Tą prawą, czy tamtą? - odwracał skrzyneczkę we wszystkie strony.

-Cyferki masz mieć na wierzchu i na tą prawą, po prawej cyferek! 

-Po prawej cyferek... się robi. 

-A co z drugą końcówką kabelków? - zapytał Kurek.

-Przyczep do maski. - odrzekłam.

-Z tyłu, z przodu, z boku, określ się.

-Z tyłu! Chcesz biegać z kabelkami na oczach?!

-Kuurde, to muszę poprawić. - usłyszeliśmy głos Zatiego. 

-A czy to, że się duszę, to ma jakieś znaczenie? - zapytał Możdżon.

-Nie powinieneś się udusić... - wzruszyłam ramionami. - Możesz mieć trudności z oddychaniem, ale to normalne. Najwyżej krzycz...

-Jeśli ktokolwiek mnie usłyszy. - wymamrotał środkowy. Gdy wszyscy stali w rządku z zielonymi maskami na całej twarzy, oplątani dwukolorowymi kabelkami rozdzieliliśmy każdemu zadania. Środkowi ćwiczyli wyskok na mini-trampolinach, przyjmujący plus libero ćwiczyli refleks na kolorowych matach, które wyświetlały różne znaki. Trzeba było na nie nadepnąć, nacisnąć ręką, lub naskoczyć zgodnie z poleceniami. Atakujący skakali na skakance, liczącej ilość skoków. Nie powiem, przyjemnie było popatrzeć na tak męczących się siatkarzy. No przecież wiedzą, że to dla ich dobra, prawda?! Trener Andrea, wraz z Gardinim chodzili wśród chłopców i zapisywali coś namiętnie w swoich notatnikach. Dokładnie się każdemu przypatrywali i analizowali ich postawę. 

-Ile razy jeszcze mam tańczyć na tej śmiesznej macie?! - warknął Krzysiek, kolejny raz skacząc na zieloną strzałkę. 

-To już zależy od trenera... - stanęłam nad nimi. - O, skusiłeś. Czerwone kółeczko było za krótko w polu widzenia. - wystawiłam w jego kierunku język, a ten trzepnął moje ramię. 

-Sto! Sto jeden, sto dwa, sto trzy... - Pit skakał na trampolinie, coraz niżej się odbijając. 

-Nie mam siły. - jęknął Grzesiek. - Dwanaście, trzynaście, czternaście...

-Dawaj Grzesiu, musimy razem wyjść w szóstce! - poganiał go Cichy.

-Możdżon mnie wyprzedził, ma już osiemnaście... 

-Jarski oszukuje! - wydarł się Zbyszek. - Jak on może mieć aż trzysta osiemdziesiąt sześć skoków, jak ja mam tylko dwieście piętnaście?! 

-Uuu, słabiuutko. - zagwizdałam. 

-Bo ja mam na pewno popsuty licznik w skakance. - mruknął. 

-Albo słabą kondycję. - rozłożyłam bezradnie ręce, a on pogonił mnie kolorowym przyrządem do skakania. 

-Nigdy nie mogę dosięgnąć tej niebieskiej strzałeczki... - burknął Winiar. - Jak mam ją nacisnąć, skoro niedawno kucałem na żółtym serduszku, na drugim końcu maty?! 

-Ja miałem gorzej, na zieloną strzałkę musiałem kucnąć, a już na różowy płotek musiałem naskoczyć... - oznajmił Ignaczak. 

Po półtorej godzinie ćwiczeń nadeszła pora na zmianę warty. Atakujący podnosili się na drążku potem dziesięć brzuszków na podłodze i znów podnoszenie na drążku, przyjmujący skakali na drabinki, wspinając się na samą górę, następnie mieli za zadanie dwa razy okrążyć salę i z powrotem parę razy wskoczyć na drabinki. Libero odbierali piłki narzucane przez trenerów, następnie robili przewrót w tył i z powrotem ustawiali się do obrony. Środkowi natomiast przejęli skakanki. 

-Trzysta dwa! - krzyknął Piter, pokazując mi licznik skakanki.

-Brawo, cieszę się. - poklepałam go po ramieniu. 

Po wszystkich siatkarzach pot spływał ciurkiem. Może to nawet lepiej zrobi im na tego kaca-mordercę... chociaż nie, jest jeszcze gorzej. Po kolejnej godzinie treningu, nadeszła chwila wytchnienia. Sportowcy byli nie do życia. Prawie umierali na środku parkietu. 

-To nie wszystko, jeszcze krótki jogging, ale to wieczorem. - ukazałam rząd swoich zębów i pozbierałam maski od chłopców.

-Aga, daj żyć! - wydyszał Bartman. 

-Kondycja musi być! Nie ma lipy! - klaskałam w dłonie. Anastasi dyskutował z Gardinim, sądzę, że mieli już plany na wytypowanie czołowych zawodników. Po odsapnięciu i kilku minutach rozciągania chłopcy ruszyli pod prysznic. 

-U, czemu z Wami tak źle? - na swój trening szli narciarze. 

-Nie pytaj. - odparł Piter, kładąc rękę na ramieniu Piotrka Żyły.

-No to dali Wam wycisk, hehe. - zaśmiał się i wkroczył na salę tortur. 

-I za to Cię właśnie nie lubię! - oburzył się Zibi zwracając się do mnie. - Męczysz nas, dajesz w kość, a potem i tak nagrodę dostaje tylko Michał! 

-Bardziej bym się martwił tym, że ona zrobiła ten trening specjalnie. - poczułam na sobie gromiący wzrok Igły.

-Specjalnie? Co Wy. - machnęłam ręką i czym prędzej pognałam do windy, żeby przypadkiem nie dostali się tam siatkarze. Udało mi się w porę odjechać z parteru. Dochodziły do mnie jeszcze siarczyste przekleństwa na temat obolałych mięśni. Po minucie byłam już w swoim pokoju. Przebrałam się z reprezentacyjne rzeczy i położyłam na łóżku, aby trochę odpocząć przed obiadem. Odpocząć... ja odpoczywam, po łażeniu między skaczącymi siatkarzami. To też męczy! 

Około godziny czternastej wyszłam z pokoju, aby zejść na stołówkę. Zamykając drzwi, zauważyłam wyłaniającego się właśnie Zbyszka i Michała.

-Wywnioskowaliśmy, że jesteś potworem, a nie kobietą. - syknął atakujący.

-Naprawdę miło mi to słyszeć. - uśmiechnęłam się szeroko.

-Cieszyć się z kogoś nieszczęścia? Skandal. - pokręcił głową i we trójkę ruszyliśmy na stołówkę.

-Oo, o wilku mowa. - roześmiał się Krzysiu. 

-Znowu obgadujecie moje różowe slipki? - westchnął Dziku. - One kiedyś był czerwone, jasne?! 

-Co tam Twoje slipki... ale doszliśmy do pewnego wniosku. - siatkarze darli się przez całą jadalnię, nie zważając na to, że na przykład zawodnicy z Serbii chcieliby zjeść w spokoju. Ale niee, bo nasi się drą. Gdy dostaliśmy swoją porcję gotowanego na parze kurczaka, Bartman wyraźnie się skrzywił. Nie lubił takich wynalazków. 

-No, to do jakiego wniosku doszliście... - mruknął Michał, chcąc udając zaciekawionego.

-Pumba z "Króla Lwa" był jakby takim odpowiednikiem dzika, co nie? - zamyślił się libero.

-No tak jakby. - udzieliłam się.

-Timon jest taki nierozgarnięty jak Zbyszek, co nie? - uniósł brwi.

-Noo... tak. - zaśmiałam się, a atakujący zmierzył mnie wzrokiem.

-No więc Pumba ma Timona, a Michał ma Zbyszka! - klasnął w dłonie z zadowolenia. 

-I to koniec obiadowych rozmyślań? - spytał Kubiak, przeżuwając drób.

-Tylko powiedz, że to bez sensu! - Igła pogroził mu palcem.
-Och, jakbym śmiał! - Michał zapowietrzył się.
-Pani trener. - Winiarski wyraźnie zaakcentował. - Czy można sobie odpuścić ten wieczorny jogging? - uśmiechnął się szeroko.
-Nie. - rzuciłam.
-Źle się czuję, boli mnie brzuch i chyba zbiera mi się na wymioty... - od razu złapał się za obolałe miejsce.
-A w tej bajce niedźwiedzie ziały ogniem? - zapytał Nowakowski.
-Nie, ale pluły żrącym jadem. - odrzekł przyjmujący.
-Czyli nie rozmawiamy o tym samym opowiadaniu... - środkowy wpakował do ust kolejną porcję gotowanego kurczaka. Wbrew pozorom był naprawdę dobry.
-Może masz okres? - zapytał Ignaczak, a wszyscy od razu zganili jego zachowanie. - No coo, normalny temat! Aga, może się wypowiesz?
-Krzysiek! - warknęłam.
-W sumie... wyobrażacie sobie, że - Piter nie dokończył, bo siatkarze od razu mu przerwali.
-Skończcie to majaczenie. - wtrącił Zagumny.
-Tak sir. - Igła zasalutował.
Po skończonym posiłku wróciliśmy do pokoi. Tam chwilowy odpoczynek, przebranie się i z powrotem na trening. Tym razem na świeżym powietrzu. Postanowiłam, że pobiegnę razem z nimi, dobrze mi to zrobi. Zbiórka była na dole przed ośrodkiem. Gdy pojawili się już wszyscy, wbrew ich jękom i błaganiom ruszyliśmy w kierunku lasku. Biegłam na przodzie razem z Zatim.
-Może jeszcze szybciej, co?! - syknął Bartman.
-Nie ma sprawy. - wzruszyłam ramionami i pognałam przed siebie. Nie myślcie sobie, że ja pobiegłam, ich zostawiłam w tyle i pójdą sobie do hotelu. Nie, nie, nie, na tyłach czuwał trener Anastasi, więc nie mieli wyjścia, musieli biec.

______________________________________________________

Przepraszam za taką dziwność tego rozdziału i małą śmieszność, ale coś źle się czuję. :C 

Zapraszam także tutaj --> W tanecznym rytmie siatkówki