~Rozdział 56~

-Ała, Zibi... leżysz mi na nosie! - wrzasnął Igła, gdy wszyscy już ładnie układali się na ziemi próbując zasnąć. Nawet narciarze zostali na dłużej! Podsumowując, to naprawdę świetni goście.
-Na jakim nosie... - jęknął ledwo żywy atakujący.
-Zgadnij. - prychnął libero.
-Tym na twarzy?
-Nie, na brzuchu...
-To sorry. - mruknął i nie zamierzał zaprzestać próby zaśnięcia.
-No zeejdź!
-Co Ci znowu nie pasuje?! - Bartman w końcu całkiem wstał uwalniając Krzysia z uścisku.
-Kochani moi, ale ciszej. - szepnął Kurek układając się na moich udach.
-Ty, Ty, Ty, nie za wygodnie Ci?! - Dzik zepchnął jego głowę.
-Położyć się nie wolno? - bąknął.
-Tutaj miejscówka jest zajęta! Zator wolny. - wskazał w kierunku siatkarza.
-Ale Zati jest taki kościsty... - skrzywił się przyjmujący.
-Panowie, ja nic nie mówię i nie pomyślcie o mnie źle, ale chyba mi nie dobrze... - gdzieś z dalekiego kąta pokoju usłyszeliśmy głos Kamila Stocha.
-Ej, żeby potem nie było, że my Was schlaliśmy! - krzyknął Zibi.
-No a nie?! - Winiar dodał swoje trzy grosze.
-My przecież jesteśmy grzeczni... - wciął się Pit.
-Ale Misiek z Agatą już nie... - zaśmiał się Ignaczak.
-A co? - narciarze od razu się ożywili.
-Nie powinienem mówić, ale skoro już tak nalegacie...
-Igła! - wrzasnęliśmy jednocześnie.
-A Tobie nie było nie dobrze dziwnym trafem?! - zwróciłam się do Kamila.
-Musiałaś przypominać? - zasmucił się i wstał powoli wspinając się po ścianie.
-Zatańczyłbym... - westchnął Piter.
-Łóżko masz wolne. - wymamrotał ZB9.
-Nie, ja tu jestem. - odezwał się Ziomek.
-A, to sorry. Czyli Pit nie masz gdzie densić.
-Zawsze pozostaje sufit. - udzielił się Bartek.
-O! Polecam tańczyć na suficie! - oznajmił Żyła.
-Ty to chyba ekspert, co? - Cichy szturchnął go łokciem.
-Na suficie najlepiej tańczy się macarenę! - dodał skoczek.
-Albo ten krok a'la Michael Jackson! - wtrącił Zati.
-Paweł, Ty nie douczony pacanie... To jest "moonwalk"! - zabłysnął Bartman.
-Moonwalk. - parsknął. - To wymyślił... Ja sobie wezmę... Zatiwalk!
-Chyba "jestemdurniemwalk". - atakujący przewrócił ślepiami.
-Nie, Zatiwalk lepiej brzmi i krócej.
-No nawet spoko żeś wymyślił. - pochwalił go Piotrek Ż.
-Nie podlizuj mi się! - burknął młody libero.
-Łazienka to te drzwi? - Stoch stał przed nimi wskazując palcem.
-A nie widzisz kibla?! - warknął Kubiak.
-Jakbym widział, to bym już tam wszedł! - odpyskował narciarz.
-Ziomek, co jest? My nie mamy toalety w łazience? - zdziwił się Igła.
-Jak nie, jak tak. - Żygadło zmarszczył brwi.
Z ludzkiej ciekawości uwolniłam się z objęć Dzika i poszłam pomóc Kamilowi. Wcale nie dziwię się, dlaczego nie widział ubikacji. - Kamil... - westchnęłam. - To szafa. - chwyciłam chłopaka pod rękę i odwróciłam go w drugą stronę.
-O patrz... - wyrwało mu się z tego całego zaskoczenia i podziękował mi szerokim uśmiechem. Zapaliłam mu światło i przymknęłam drzwi.
-Jaką oni mają słabą głowę. - parsknął Winiar. - Toaletę z szafą mylić...
-Dobra, dobra! Kto tutaj się w ciemność wpatrywał! - bąknął Kot.
-Próbujesz mi coś zarzucić? - przyjmujący zakasał rękawy i gotowy był do stoczenia ciężkiej batalii z Bogu ducha winnym Maćkiem.
-Kochani! - drzwi od łazienki otworzyły się z wielkim impetem. - Mam wielką i przeochoczą ochotę spuścić wodę, lecz przeszkadza mi w tym niewiedza o aktualnym miejscu spoczynku spłuczki. - Stoch oparł się o framugę drzwi.
-Ten taki prostokąt, który się wciska. - wyjaśnił Igła.
-Ale żeś mi to dosadnie wytłumaczył! Dzięki stary! - mrugnął do libero okiem, lecz wydawało się jakby jego powieka ważyła co najmniej tonę. Skoczek ponownie wrócił do pomieszczenia, lecz zaraz zawrócił. - Szanuję Cię. - obił swoją klatkę piersiową ręką i wystawił ją w kierunku siatkarza po czym zaszył się w łazience, prawdopodobnie szukając spłuczki.
-Aguś, weź mnie przytul. - powiedział Misiek, megaprzesłodkim głosem, wtulając się wmój biust.
-Przecież przytulam Cię caaaały czas. - odparłam głaszcząc jego plecy.
-All day, all night... - zanucił Pit.
-WHAT THE FUCK?! - wydarł się Zbyszek wskazując trzęsącym się palcem w sam narożnik sufitu, w którym znajdował się olbrzymi, czarny, owłosiony pająk. FU, FU, FU, FU!
-Weź go, weź go, weź go! - piszczałam od razu zeskakując z łóżka. Odkąd pamiętam bałam się pająków, a moi starsi kuzynowie specjalnie znajdowali te najohydniejsze okazy, aby na moich oczach oderwać im odnóża. Na samą myśl o tym przechodzą mnie ciarki!
-Bohater Kubiak uratuje swoją ukochaną! - siatkarz ledwo utrzymując równowagę stanął na łóżku podpierając się pod boki.
-Jezus Maria, padnę na zawał! - z łóżka podniósł się także Zator i dołączył do już całkiem sporego stowarzyszenia osobników uciekających przed pająkiem.
-Cholera jasna, gdzie ta spłuczka... - usłyszeliśmy jazgot Stocha. - Wytłuma - nie dokończył, bo po raz kolejny wychodząc uderzył Pita.
-Ał. - chlipnął środkowy, od razu chwytając się za łokieć.
-Sorry, ale sam wiesz jaka jest sytuacja. - wybełkotał.
-Jaka śmierć będzie bardziej efektowna? - spytał Misiek. - Śmierć poprzez uduszenie go śmierdzącym dezodorantem Zibiego, pokazanie mu twarzy Zibiego i zezwolenie na zgon ze strachu, czy może rzucenie mu Zibiego na pożarcie, potem niestrawność pająka i kopnięcie kalendarz z powodu wycieńczenia i zakrztuszenia się własnymi wymiocinami?
-Obojętnie jak, byle skutecznie! - odrzekł zestrachany Kuraś.
-Czyli wybieramy sposób numer trzy, za jednym zamachem pozbędziemy się dwóch poczwar. - Kubiak potarł rękoma.
-No ejj! - przerażony Zbyszek rozejrzał się po całej elicie.
-Przykro. Wolisz dopuścić o tego, ażeby wszyscy tutaj zebrani zginęli pożarci przez o to tamto stworzenie?! - Michał pokazał na pająka... którego nie było już w narożniku.
-Świetnie, i tak zginiemy. - skwitował Zati i wybiegł z pokoju.
-Cholera jasna! Trzeba było się dłużej zastanwiać jakim sposobem go zgładzić! - krzyknął rozwścieczony Bartek. - A ja nie chcę umierać tak młodo! Mam całe życie przed sobą!
-Przed sobą mam nawet pierwszy, bliski, intymny kontakt z płcią bardziej ładną, niż my, samce. Nie róbcie mi tego, noo! - Nowakowski złapał się za głowę.
-Ty serio jeszcze nie ten... no wiesz... Ten teges? - Kuraś wyraźnie zaakcentował i wykonał bliżej mi nieokreślony gest, wskazująćy na właśnie TO.
-Łączymy się z Tobą w bólu. - Bartman o dziwo zamiast nabijać się z czystego Cichego, objął go ramieniem.
-Dzięki, że mogę liczyć na Wasze wsparcie. - posłał nam wszystkim ciepły uśmiech, a nasze uszy podrażnił dźwięk spuszczanej wody w toalecie.
-Maam! - uradowany Kamil wyskoczył z łazienki, jakby pokonał bobasa w chińczyka.
-Gratulacje. - mruknęłam tylko, przeczyszczając sobie uszy, bo nie wiem, czy cokolwiek jeszcze usłyszę.
-A Wy co tacy niemrawi? - zapytał wszystkich bacznie obserwując. - Krowę Wam wypatroszyli, czy jak...
-No i nawet ją zjedli. - bąknął Zibi poszukując zaginionego szkodnika wzrokiem. W sumie, to po co na tym świecie istnieją pająki?! Ani to pogłaskać, ani przytulić, pokarmu też nie daje. Niby zjada muchy... okej i tutaj plusują, lecz ten plus wśród całej reszty minusów wygląda jak mrówka wobec Możdżona. Wyczuwacie tę różnicę?! Reasumując, pająki dla żywota społeczności potrzebne są jak szczotka do zębów szczerbatemu.
-Jak to cholerstwo się tutaj w ogóle zalęgło?! - Igła był wyraźnie zmartwiony przebiegiem dalszego pobytu w tym pokoju.
-Może chce ktoś nas przygarnąć? - zasmucił się Ziomek.
-Ej, ej! Dacie wygrać jakiemuś tam pająkowi, i dacie się stąd wykurzyć?! - oburzyłam się. - No panowie, nie takich Was znałam! Nie możecie mu odpuścić i pozwolić mu na satysfakcję! Gdzie Wasza odwaga, męstwo i determinacja?! Twardym trzeba być, nie miętkim!
-Miękkim. - Piter odkaszlnął i natychmiast mnie poprawił.
-Jak zwał, tak zwał!
-Ciekawe jak Ty byś się zachowała, jakby u Ciebie zamieszkało takie... takie coś! - prychnął Krzysio. - Byłabyś taka męska?!
-Ja? Męska? Jestem małą, bezbronną kobietką, od męstwa mam swojego bohatera. - wyszczerzyłam się głupio.
-A moim wybawcom kto raczy zostać? - Łukasz rozejrzał się po siatkarzach, lecz nikt nie zgłosił swojej inicjatywy. - Dzięki, zawsze mogłem na Was liczyć. Tylko nie płaczcie jak Wam Guma będzie źle wystawiał i nie będzie komu go zmienić, bo wydaliście mnie na pożarcie włochatemu pająkowi!
-Żeś dowalił jak łysy grzywką o parapet! Po pierwsze Guma nigdy źle nie wystawia, po drugie my nigdy nie płaczemy, a po trzecie... czy ten pająk rzeczywiście był taki włochaty? - skrzywił się Winiar.
-Dobra paniusie, koniec alarmu! - powiedział Kamil podnosząc z ziemi nieżywego już stwora. - Wystarczyła podeszwa buta, trochę siły i jaj w spodniach!
-Wyrzuć go, wyrzuć go, wyrzuć! - pisk znów mi się włączył. Stoch otworzył okno i pozbył się obrzydliwego pająka.
-Żyjemy. - odetchnął z ulgą Piter.
-A dzięki komu?! - Kubiak poruszał brwiami wskazując na siebie.
-Nie, nie dzięki Tobie. - rzekł znudzony Zibi.
-Nie doceniają trudu człowieka. - wybełkotał i z powrotem rozłożył się na łóżku.
-Mam nadzieję, że teraz nie przyjdzie jakaś jego matka, czy cholera wie co i się na nas nie zemści. - Ziomek cały czas ze strachem w oczach rozglądał się po pokoju.
-Spoko koko, mamy Kamila! - mruknął Igła i wcześniej gasząc światło, co musiałam zrobić ja, poszliśmy spać.

***

-Wstawać, szkoda dnia! - do pokoju wparował Zatorski.

-Jakie szkoda, jakie szkoda... - powiedział zachrypnięty Dzik.

-Na dole czeka przepyszne śniadaneczko, jajeczniczka, chlebeczek, kaweczka... 

-Na samą myśl robi mi się nie dobrze. - szepnął Kamil.

-Aga, idź załatw nam wolne... - jęknął Winiarski, walcząc ze swoimi powiekami, których za Chiny nie mógł otworzyć!

-Lecę już, nie widzisz? - trzepnęłam jego ramię. - Niedługo wyjeżdżacie na kolejny mecz, nie ma obijania się! - zaczęłam wszystkich dokładnie budzić, w czym pomagał mi Paweł. Nie szło mi za bardzo, więc wpadłam na pewien pomysł... jak na mnie, to nawet genialny. Zostawiłam ich samym sobie i wybiegłam z pokoju. Za sobą usłyszałam jeszcze krótkie "A ona gdzie?!" i skierowałam się do lokum naszych trenerów. Wywnioskowałam, że już nie śpią, bo słyszałam ciche rozmowy. Kulturalnie zapukałam, a po usłyszeniu głośnego i polskiego "proszę" wtargnęłam do środka.

-Dzień dobry. - przywitałam się z wielkim uśmiechem przyklejonym do twarzy. Nie dlatego, że cieszyłam się na widok Andrei w pidżamie w kratkę z niebieską żyrafą na piersi, co niezwykle mnie rozbawiło wewnętrznie, tylko na myśl tego, co zaraz mu zaoferuję... nie, nie, złego słowa użyłam. Jaki plan mu wyjawię. O! 

-Co Cię sprowadza tak wcześnie? - zapytał wyjmując reprezentacyjne ciuszki z szafy.

-Mam dla pana propozycję. - zaplotłam ręce za sobą i zaczęłam kołysać się w tył i przód jak mała dziewczynka. 

-Propozycję? - obydwaj trenerzy od razu się zaciekawili. 

***

-Właściwie... czemu nie. - Anastasi spojrzał na Gardiniego, a ten ochoczo pokiwał głową. - Zajmiesz się tym?

-Pewnie! - zasalutowałam. - Ale proszę jak narazie nic nie mówić chłopakom...

-Dlaczego? - obydwoje zmarszczyli czoło.

-To będzie nasz mały sekret... - uśmiechnęłam się i wyszłam z pokoju. Wróciłam do siebie po drodze mijając pokój Igły i Ziomka. Większość już wyszła, lecz niektórzy cały czas gnieździli się na dywanie. Pokręciłam głową i weszłam do siebie od razu napadając na łazienkę. Wzięłam długi, chłodny prysznic, ubrałam się, uczesałam i po wcześniejszym sprawdzeniu godziny skierowałam się na stołówkę. 

-Nie żyję. - zasmucił się Kubiak, który rzeczywiście wyglądał jak trup. Wory pod oczami, blada twarz, przeczochrane włosy... 

-Trzeba było dłużej siedzieć! - dźgnęłam go palcem w żebra. - Zimny prysznic by Ci pomógł... 

-Nie mam siły. - wymamrotał i razem weszliśmy do jadalni. Tam niektórzy już siedzieli, jak na przykład wiecznie piękny, młody i świeży Igła. Odebraliśmy swoją porcję małych naleśników i ruszyliśmy do stołu. 

-Aga, ale naprawdę załatw nam ten dzień wolny. - wybełkotał Winiarski nie mają siły nawet przeżuwać wypieczonego ciasta.

-Już Wam załatwiłam. - ucięłam.

-Kocham Cię. - powiedzieli wszyscy chórem, co zabawnie wyszło. 

-No ja Was też robaczki... - zacisnęłam wargi, aby tylko nie wybuchnąć śmiechem. Po skończonym posiłku, który trwał niezwykle długo, wszyscy wrócili do pokoi. Ledwo zmusiłam ich razem z trenerem, aby poszli na salę chociaż się porozciągać, żeby nie było takiego wielkiego zastoju. Zgodzili się, w końcu rozciąganie to nic złego. Pół godziny i mają z głowy... choć, czy ja wiem. 

-Co to ku*wa jest... - Winiarski stanął w przejściu, co wywołało zaciekawienie wśród grupki człapiącej za nim. 

-Tadaa! - zaprezentowałam salę zamaszystym ruchem rąk. - Mam nadzieję, że zgromadziliście trochę siły na śniadaniu!

_____________________________________________________________________

Jak tam poniedziałek? ;-)  

Pamiętajcie o akcji "Epickie teksty". Dziękuję za całą pomoc, lecz komentarzy mogo by być ociupinkę więcej! :D Wiem, że możecie misiaczki! ;-** EPICKIE TEKSTY <--

Wiecie co? Tak ostatnio sobie rozmyślałam... ostatnio, dokładnie dzisiaj w nocy, jak zakończyć bloga. I wymyśliłam! :D Ale spokooojnie, spokooojnie, myślę, że przy dobrych wiatrach (BRUDNE MYŚLI PRECZ!) do setki rozdziałów dobiję. Boże, najdłuższe opowiadanie ever. :o Ale nie będę potrafiła się z Wami rozstać, więc zaraz po tym zacznę następne opowiadanie, na które już mam pewne plany. I tutaj zwracam się z prośbą (drugą, ale wiecie, że to tak z miłości! :* ) . Czy chcecie, żeby charaktery stworzone w tym o to opowiadaniu były takie same, jak w tym nowym, które MAM NADZIEJĘ wypali i ukaże się po SETNYM (MATKO BOSKO CZĘSTOCHOWSKO I WSZYSCY TAM U GÓRY) rozdziale? :D Czyli wiecie, Pituś-filozof, Zati-ciapa, ITD., ITP... , czy żeby zacząć wszystko od nowa i zrobić ciapę z Zibiego? :D 

Ale to takie tam przyszłościowe plany... jak ja lubię zaginać czasoprzestrzeń!

No i baj de łej namber tu, mój zeszyt z opowiadaniami jest zapełniony od dechy do dechy, a tu proszę, już koniec rozdziałów, które wymyśliłam podczas całego tygodnia bez jakiegokolwiek dostępu do neta! : o Będę siedzieć dniami i nocami, godzinami, dobami! Żeby tylko nie zabrakło mi pomysłów do tej setki! : o

Kończę, bo ten przypis ode mnie zaraz będzie dłuższy niż rozdział! 

Pozdrawiam, Sissi. <3