~Rozdział 55~

-Kurde, stary... Ty naprawdę to zjadłeś?! - Kurek wybuchł śmiechem.
-Sami powiedzieliście, że nie minęły trzy sekundy... - zdziwił się Piter.
-Załamka... - Winiarski uderzył się w czoło.
-Ej młodzieży, śmigamy do domu, bo przecież wieczorek zapoznawczy zaplanowany! - krzyknął Igła i wszyscy w pośpiechu skierowali się do ośrodka. Tam już czekała na nas mała odprawka...
-A planowałem wspólny posiłek... poszliście nażreć się bez nas! - srebrny lis razem ze swoją obstawą stanął w przejściu spoglądając na brudnego Zatorskiego i umorusanego od okruszków Pita.
-Co? Jakie nażreć? - Igła rozejrzał się po ekipie oczekując pomocy.
-No właśnie, jakie nażreć. - Zibi głupio się wyszczerzył.
-Ja do Was z sercem na dłoni, a Wy takie coś... - pokręcił z niedowierzaniem głową.
-Ja nie wiem, to powiedzonko jest głupie. - skrzywił się Nowakowski. - O co w nim w ogóle chodzi?!
-Pit, nie pora na filozofowanie... - zakryłam mu usta dłonią. - Trenerze, my po prostu poszliśmy na zwiady, aby rozejrzeć się za najlepszą restauracją w tym mieście... - uśmiechnęłam się szeroko, a Andrea dociekliwie zgromił nas swoim brązowym wzrokiem.
-No właśnie! A my przecież wiemy, że trener ceni sobie dostojne restauracje, prawda? - dorzucił Krzysiu.
-Dostojne restauracje w Spale... - parsknął Kurek, a ja uderzyłam go w ramię, na co zareagował głośnym piskiem.
-Taaaa...? - AA niepokojąco długo przeciągnął samogłoskę.
-Taaaa... - powtórzył Zbyszek.
-Szczerze? To ja bym nam nie uwierzył. - wtrącił Cichy. - Kurde, jaki bajer. - zaśmiał się, gdy zaczął wyciskać marmoladę z pączka jednocześnie zlizując ją z foliowego woreczka.
-Bosz... - westchnął Zagumny. - Idziemy na ten obiad?
-No, idziemy, idziemy. - przytaknęłam i chwyciłam Igłę oraz Miśka pod rękę, po czym całą ekipą z powrotem wróciliśmy do miasta.
-Gdzie Ty znajdziesz restaurację w tej dziurze? - szepnął Dziku.
-Nie wiem. - posmutniałam.
-Może jego też zaciągniemy do piekarni? - Krzysiu zachęcająco poruszał brwiami.
-I wciśniemy mu kit, że to restauracja? - zamyślił się Kubiak.
-Ej, mam pewną ideę. - obok nas znalazł się Bartman.
-Skąd Ty znasz takie słowa?! - krzyknął libero.
-Logopeda. - teatralnie przeczesał swoje włosy. - Powracając, na obrzeżach wioski jest taki mały pub... można tam go wziąć... - poruszył ramieniem.
-Pub? - uniosłam brew.
-Lepsze to, niż wkręcanie mu, że piekarnia to wykwintna restauracja!
-W sumie...
-To co? Prowadzimy go tam?
-A mamy inne wyjście? - westchnęłam. Po kilkunastu minutach wykańczającej wędrówki znaleźliśmy się na obrzeżach Spały, gdzie nie dochodziły nawet promienie słońca. Anastasi, gdy zobaczył malutką klitkę nie do końca przychylnie nastawiony był co do takiego pomysłu, lecz kiedy weszliśmy do środka powitała nas wysoka blondynka z dekoltem po pas... na Michała podziałało przestrzelenie potylicy, ale reszta śliniła się jak pedofil pod przedszkolem.
-Czyli już wiem, dlaczego Zbysiu przyprowadził nas akurat tutaj... - powiedziałam pod nosem.
-Dlaczego? - zapytał Cichy, a ja posłałam mu spojrzenie "czy Ty sobie cholercia żartujesz?!". Misiek odsunął mi krzesło, na którym usiadłam, reszta siatkarzy także pousadzała swoje pośladki przy ogromnym stole. Blondyna przyniosła kilka kart z daniami, lecz nie każdy miał taki przywilej i mogąc z niej skorzystać, gdyż najzwyczajniej w świecie było ich za mało. Albo nas było za dużo... mniejsza.
-Klopsiki cielęce z młodymi ziemniaczkami... - przeczytał Bartek. - Mniam.
-Klopsiki. - skrzywił się Piter.
-Cielę... przecież to zwierzę! - wrzasnął Zatorski.
-Co Ty. - przeraził się atakujący.
-A czym ma być? Dla przykładu, pies też jest zwierzęciem, a nie wydzieram się na całą okolicę... - obruszył się Krzysiu.
-Ale psów nie jesz. - odparł młody libero.
-Ojj tonący brzytwy się chwyta, czyli głodny nawet psa wszama... - machnął ręką.
-Jak można jeść zwierzątka. Takie małe, bezbronne... - chlipnął Paweł.
-A wiesz co Ci powiem? - Zibi rozsiadł się na krześle, zakładając ręce na torsie. - Schabowy też pochodzi od zwierzęcia...
-A mama mówiła, że to same witaminy!
-Mi też mówiła "jedz Piotrusiu, będziesz duży...". No i wyszło szydło z worka.
-Ach te nasze mamy... - ZB9 odłożył menu na środek stołu. Po chwili obok nas znalazła się kelnerka i odebrała zamówienia. Nie było ich dużo, praktycznie wcale, bo obiad zamówili sobie tylko trenerzy i wiecznie głodny Zati. On posili się sałatką, bo uznał, że przechodzi na wegetarianizm. Wszyscy przyglądaliśmy się jedzącemu sztabowi i Zatorskiemu chrupiącemu zieloną sałatę. Andrea dziwił się dlaczego my nic nie jemy, ale siatkarze tłumaczyli się dietą, bo przecież muszą jakoś wypaść na nadchodzącej lidze światowej, nieprawdaż? Dlatego dzisiaj organizowany jest wieczorek zapoznawczy...

***

Wszyscy zebraliśmy się na holu koło recepcji, aby zebrać ekipę. Gdy pojawili się speszeni narciarze poszliśmy do pokoju Igły i Ziomka, bo jak wywnioskowaliśmy ten był największy i co najważniejsze umieszczony z dala od terytorium zagrożenia, czytaj pokój trenerskiej elity. Skoczkowie na początku nie wczuli się bardzo w atmosferę panującą u siatkarzy, ale możecie domyślać się kto u nas czuł się najlepiej. Tańcowały dwa Piotrki... jeden sztywny, drugi wiotki, HA! 

-To ja mu mówię, co nie, hehe, że to ja tu dowodzę, co nie, a Twój głos to mnie obchodzi, jak wiesz, jak dzisiejszy strój Jacykowa, co nie, hehe. 

-A ten co na to? - Piotrek N. był wyraźnie podekscytowany rozmową z zimowym mistrzem udzielania wywiadów. 

-No co, mandat mi wypisał. Ale i tak nie zapłaciłem, hehe. 

-Jaa... - oczy środkowego wyglądały jak dwa okrągłe spodki.

-Dobra panowie, bo chrzanicie jak Makłowicz z Okrasą razem wzięci. - Kubiak uniósł kieliszek z przeźroczystym trunkiem. - Zdrowie. - wszyscy wlali w siebie alkohol. 

-Kopie! - wrzasnął Zator, telepiąc się na wszystkie strony. 

-Zati, to jeszcze nawet nie zdążyło dotrzeć do Twojej krwi. - parskną Zibi namiętnie gawędząc ze Stochem. 

-Hehe, śmiesznie tu macie. - stwierdził Żyła.

-Ty, Piotrek. - zaczął Igła, a dwóch Pitów spojrzało w jego kierunku. - Skoczny Piotrek.

-Dwóch skacze. - Cichy spojrzał na libero lekceważącym wzrokiem. 

-Ale ten od nart. - westchnął. 

-A to ja, hehe. 

-No. Bo wiesz, chodzą ploty, że jak byłeś mały, to wpadłeś do kociołka z marihuaną. Prawda to?

-Nie, ale chciałbym... hehe. 

-Jak on mnie wkurza. - Zati syknął przez zęby. 

-Masz, napij się. Alkohol łączy ludzi. - nie, że namawiam do złego, ale nie lubię kiedy określone osobniki nawzajem się nie trawią. 

-Zaatiś, no tak sam będziesz pił? - Bartman wyraźnie posmutniał. 

-Wszystko mi jedno. - oznajmił i wychylił naczynie z alkoholem. Po kilku takich kolejkach byli już nieźle wcięci, a ja trzymałam poziom. W razie tak zwanego WU. 

-Kiedyś Ci się oświadczę, wiesz? - Misiek objął mnie ramieniem.

-Dobrze, czekam. - mrugnęłam okiem. 

-A wiecie, że jak zamknę oczy, to widzę... ciemność? - Winiar siedział z przymkniętymi ślepiami...a szkoda, szkoda. 

-To Twoje powieki od środka, łosiu. - krzyknął Igła. 

-A w zasadzie... jeśli zamkniesz oczy, to jak możesz coś widzieć, skoro masz zamknięte oczy, bo zasłaniają nam powieki, bo jak nam zasłaniają, to mamy zamknięte oczy, czyli nic nie widzimy! - wciął się Żyła. 

-Lubię Cię! - Nowakowski przemierzwił włosy nowego kolegi. 

-Co?! - pisnął Paweł. - Aga, widzisz i nie grzmisz! Ja pracuję na jego przyjaźń i szacunek już szmat czasu, a ten powiedział jedno zdanie i już wielki przyjaciel!

-O, Pawełku... - przytuliłam go. 

-To takie smutne. - chlipnął. 

-Łoo ja cie. Jakie ja mam żyły... - Zibi przypatrywał się swoim żylastym rękom. 

-Żyła jestem, nie Żyły! - warknął narciarz.

-Żyła sobie żyła... - zaśmiał się Kurek. 

-A potem ta żyła już nie żyła. - dodał Winiar ciągle wpatrujący się w ciemność. 

-Grozicie mi? - Piotrek wszytkich podejrzliwie zmierzył wzrokiem. 

-Ale tak na serio się Tobie oświadczę... - Michał nagle się przebudził.

-A potem ślub, dzieci, starość... - westchnął Ignaczak. 

-To jednak się nie oświadczę jak mam być stary. - wybełkotał. 

-My Misiek będziemy piękni, młodzi i wspaniali! - wtrącił atakujący.

-I bogaci!

-To jest takie oczywiste, że aż tego nie powiedziałem...

-Panowie, a Wy nie będziecie mieć problemu z tego powodu, że wiecie... no... balujemy? - zapytał Maciek Kot. 

-Jak nie. - udzielił się Dzik. - Srebrny Asanastasi nam da taki wycisk, że aż brak słów. - złapał się za głowę z tego całego przerażenia. 

-Asana... co? - zdziwił się Ziomek. 

-Asanastasi! - przesylabował. - Nie wiesz jak Twój własny trener się nazywa?!

-Głuupku. - jęknął Zbyszek pukając się w skroń. 

-Ale ja, czy JołZiomuś?

-Obydwoje! A-NA-STA-SI!

-No to mówię Asanastasi... - zdziwił się Michał. 

-To ja już nie wiem. - załamał się rozgrywający. 

-Lepiej się napijcie! - Bartek wstał od stołu w zamiarze ogłoszenia toastu. Odkaszlnął i przystąpił do działania. - Drodzy panowie i panie... jest mi niezmiernie miło i jestem dumny z tego, że to właśnie mi przypadł taki zaszczyt ogłoszenia, że bardzo, ale to tak bardzo, że o Jezu, że fajnie, iż spotkaliśmy się w takim, a nie innym gronie. Bawcie się, hej!

-Hehe, okej. - dodał Żyła i razem z pozostałymi sportowcami opróżnił kolejny kieliszek. 

-Czuję to ciepło przeszywające moją jamę ustną, gardło i tchawicę, i żołądek... - oznajmił rozanielony Winiarski. 

-Aguś, a ten pierścionek z diamentem, brylantem, szmaragdem...? - Michał znowu zaczął.

-Jedź nad morze po bursztyn! - wtrącił Igła.

-Igiełko, ja wiem, że Ty stawiasz na prostotę, ale pytam Agatki, tak? - warknął przyjmujący. 

-Ale przecież mówiłeś, że mi się nie oświadczysz, bo chcesz być wiecznie młody! - zmrużyłam oczy. 

-Cii, zmieniłem zdanie. Na starość będę miał więcej zniżek do muzeum. - uciszył mnie ręką. 

-Do muzeum! - Zibi wybuchł gromkim śmiechem. 

-Zbyszku, pustaku! - burknął Krzysiek. - Przynajmniej będzie wyedukowany!

-No jak ledwo podstawówkę zdał, to niech się na starość douczy... - westchnął.

-Bo tam były dziwne ślaczki i ja ich nie umiałem! - zasmucił się Kubiak.

-I dlatego ślaczki rysowała mi mama, bo się troszczyła się o mnie i moją przyszłość... - Pit poruszał brwiami. 

-Szkoda, że nie robił tego Twój nowy przyjaciel... - bąknął Zator. 

-A tak "baj de łej". Aga! Dlaczego nie masz kieliszka?! - wrzasnął Ignaczak. 

-Bo mam puszkę. - wskazałam na kolorowe piwo. 

-No kurczaczki z nami się nie napijesz?

-Muszę Was pilnować...

-Kurczaczki. - Kuraś roześmiał się na całego.

-Hehe. - zakończył Żyła.

_____________________________________________________________________________

Jako że piątek, to rozdział dodany z kompa brata. :D Enjoy! <3

I mam do Was prośbę. W zakładce "Epickie teksty" znajdującej się powyżej, wypisujcie teksty z mojego opowiadania, które najbardziej Wam się spodobały i najgłębiej zapadły w pamięć. Obojętnie kogo, obojętnie z którego rozdziału, dotyczące obojętnie czego! Po prostu te, które według Was były najbardziej epickie EVER! Potem zrobię z nimi ankietę, bo jak wiecie, ta wygrana Pita-filozofa już za długo się nam prezentuje. ;-) 

Pomożecie?! :* 

Pozdrawiam, Sissi. <3