~Rozdział 77~

-Musicie już wyjeżdżać? - zapytała Anna, wręczając nam koszyk z domowymi wyrobami.
-Mamo, i tak mieliśmy wyjechać już wczoraj. - westchnął Michał, całując jej policzek.
-Dla mnie możecie przesiedzieć tutaj tyle, ile chcecie. - posłała nam szeroki uśmiech.
-Do zobaczenia. - także przytuliłam swoją przyszłą teściową... taką mam nadzieję przynajmniej.
-Szerokiej drogi. - ucałowała mój policzek. Pożegnałam się także z Błażejem i tatą Miśka. Obydwoje ruszyliśmy do srebrnego Infinity.
-Przeżyłaś te trzy dni... - zaśmiał się Kubi, siadając za kierownicą auta.
-Jakoś. - uniosłam kąciki ust ku górze.
-Kierunek Bełchatów? - zapytał.
-Tak jest! - zasalutowałam, zapinając pasy.
Tym razem wyruszliśmy już o ludzkiej porze, która nie wymagała późniejszego wylegiwania się w samochodzie. Spotkania ze swoimi własnymi rodzicami bałam się bardziej, niż Michał. On na pełnym luziku podśpiewywał wdzięcznie brzęczące piosenki. A może tak skutecznie się ukrywa?
-Już nie mogę doczekać się momentu kiedy zobaczysz moje mieszkanie. - wyszczerzył się w moją stronę.
-Najpierw Bełchatów... - przyłożyłam palec do jego brody i obróciłam twarz w kierunku jazdy.
-Ale serio, mam nowe łóżko, może byśmy mogli... - nie dokończył, bo moja ręka znów wylądowała na jego twarzy.
-Ominąłeś zjazd na Łódź... - zaśmiałam się.
-To przez ciebie. - mruknął, zmieniając pas na autostradzie. Zamyślając się głęboko nad teraźniejszym planem działania dokładnie oblizał kąciki swoich ust i zgromił mnie wzrokiem.
-Co? - burknęłam.
-Mapa jest w schowku. - skinął głową w jego kierunku.
-Gdzieś za niecały kilometr powinien być kolejny, nie bój żaby... - mrugnęłam okiem.
-Taki znawca z ciebie? - prychnął.
-A co! - dumna z siebie wypięłam pierś. Rzeczywiście, chwilę potem naszym oczom ukazał się następny zjazd, którego już nie mogliśmy ominąć.
Następnie kierowaliśmy się tabliczkami, które kierowały nas do mojej rodzinnej miejscowości. Bezpiecznie dojechaliśmy na miejsce.
-Skręć w lewo... - nakazałam, a Michał posłusznie włączył kierunkowskaz. - Możesz stanąć tutaj na trawniku, nikomu nie będziesz zawadzał.
-Który to twój dom? - zapytał, rozglądając się wokół.
-Ten tutaj. - wskazałam na piaskowo żółty budynek. Muszę przyznać, że mało czym różnił się od domu Kubiaków.
-Myślisz, że to wystarczy żeby mnie polubili? - zapytał, wyjmując zza siedzenia bordową butelkę, z cieczą podobnego koloru.
-Mojemu tacie w zupełności. - przewróciłam oczami, wysiadając z samochodu. - Radzę nie zaczynać tematu o polityce, bo wtedy nie skończysz przez wieki. - dodałam, naciskając dzwonek do drzwi.
-Nie lubię polityki. - uznał siatkarz.
-Ale wiesz kto jest głową naszego państwa?
-Tusk?
-Na serio nie zaczynaj tego tematu... - westchnęłam głęboko, po raz kolejny wciskając biały kwadracik. W końcu usłyszeliśmy przekręcany zamek.
-Aga? - spotkałam się z niemałym zdziwieniem ze strony mojego młodszego brata.
-Zdziwiony? - dźgnęłam go palcem w brzuch i wtargnęłam do środka.
-Michał. - Kubi wystawił dłoń w stronę Filipa.
-Filip. - uścisnął ją. - Ty jesteś tym siatkarzem, o który Aga tak dużo opowiadała, tak?
-Raczej. - uśmiechnął się szeroko.
-Gdzie rodzice? - zapytałam.
-Ciotka z wujkiem mają rocznicę ślubu... - odparł.
-I zostawili cię samego? - prawie pisnęłam. Myślałam, że pozostawienie go samemu sobie grozi włamaniem, podpaleniem, a przy tym niezłą imprezą. Pozory mylą...
-Nie jestem już dzieckiem. - przewrócił brązowymi ślepiami, zmierzając do swojego pokoju.
-Ile on ma lat? - szepnął Misiek, wskazując na nastolatka.
-Szesnaście. - odpowiedziałam obojętnie. - Nie wygląda, nie?
-No... nie. - skrzywił się znacząco. Oprowadziłam mojego gościa po naszych skromnych progach. Zaprowadziłam go do sypialni, a ten z niemałym obrzydzeniem przyglądał się plakatom "Backstreet Boys".
-Serio się w nich kochałaś? - wskazał na jedną ze ścian.
-Ja do twoich "Spice girls" nic nie miałam... - fuknęłam.
-To Błażeja. - mruknął, delikatnie siadając na materacu. - Wygodnie. - uznał, balansując na łóżku. Z szafy wyjęłam świeże ciuchy i natychmiast pognałam do łazienki, żeby odświeżyć się po podróży. Michał w tym czasie namiętnie dyskutował z Filipem na temat Australian Open, który niedługo miał się rozpocząć. Oni szybko nawiązali ze sobą kontakt, ciekawe jak będzie z rodzicami.
-To dlaczego nie zostałeś tenisistą? Leżałbyś teraz pod słoneczkiem i zarabiał kupę forsy! - krzyknął Fifi z wyrzutem.
-Sam nie wiem... - odparł siatkarz. - Ale po dłuższym rozmyślaniu dochodzę do wniosku, że to była najlepsza decyzja mojego życia...
-Bo?
-Poznałem twoją siostrę...
Rozczuliłam się. Oparłam się o framugę drzwi, przygryzając wargę.
-Czy ja wiem, czy to było tego warte. - prychnął z dezaprobatą.
-Fiflak, lekcje odrobione? - wtargnęłam do jego lokum bez zastanowienia.
-Od kiedy cię to interesuje? - uniósł brew.
-Od zawsze! - uniosłam głos. - Idę zrobić coś do jedzenia...
-Mama zostawiła gołąbki w lodówce, możesz odgrzać. - dodał. Przytaknęłam głową i zeszłam do kuchni. Już dawno nic w niej nie pichciłam. Wcześniej wstawiając obiad, oparłam się o biały blat i zerknęłam przez okno znajdujące się na przeciwko mnie. Westchnęłam głęboko przypominając sobie dawne czasy. Kolorowe, beztroskie czasy.
-Ja mam widok na parking samochodowy, ale raczej nie będzie ci to przeszkadzać, co nie? - poczułam jego silne dłonie na swoich biodrach i podbródek oparty na moim ramieniu.
-Pewnie, że nie. - pogładziłam jego policzek.

Rodzice zjawili się późnym wieczorem. Razem z Michałem i Filipem oglądaliśmy "Czterech pancernych" i cytowaliśmy złote teksty.
-Dobry wieczór. - moja mama nawet nie kryła zdziwienia, gdy mnie zobaczyła, w dodatku w objęciach obcego mężczyzny.
-Dobry wieczór. - Kubi od razu zerwał się z miejsca, by przywitać się z moją rodzicielką. - Kubiak Michał, bardzo miło mi Panią poznać, Agata wiele mi o Pani wspominała, oczywiście w samych superlatywach. Mam nadzieję, że osobiście się o tym przekonam. - nadawał jak katarynka, co niezwykle mnie rozbawiło. Z szerokim uśmiechem przylepionym do twarzy pocałował jej dłoń.
-Anna Werner, mi także miło Pana poznać... To Pan jest tą "trzynastką"? - zaśmiała się.
-Proszę mi mówić Michał. - poprosił.
-Dobrze... Michał. - uniosła kąciki ust ku górze. Następnie przyszła pora, abym to ja przywitała się z mamą. Pierwsze co rzuciło jej się w oczy, to oczywiście nic innego jak srebrny krążek na palcu. Pisnęła z radości jak nastolatka i od razu pochwaliła się ojcu. Ten ucieszył się, lecz bardziej interesował go skład nowej nalewki, którą dostał od przyszłego zięcia.
-Fiflak, do łóżka. - nakazała Anna.
-Ale maamoo... - jęknął nieletni Werner.
-Jutro obejrzymy pierwszy mecz turnieju. - przyjmujący charakterystycznie poruszał brwiami.
-Trzymam za słowo. - młody przybił z Michałem głośną piątkę i ruszył do swojego pokoju. Aż serce miękło, widząc taki widok. My, we czwórkę usiedliśmy przy kuchennym stole i cytrynówka poszła w ruch, a rozmów nie było końca. Około godziny pierwszej porozchodziliśmy się do łóżek.
-Widzisz, polubili mnie. - zaśmiał się.
-Polubili, polubili. - westchnęłam, poprawiając poduszkę pod głową.
-Ale ja nie polubiłem twojego jednoosobowego łóżka. - chlipnął, zapinając śpiwór.
-Przepraszam. - cmoknęłam w powietrzu i zgasiłam nocną lampkę. - U ciebie nadrobimy...
-Mam to traktować jako wyzwanie?
-Jak chcesz. - uśmiechnęłam się sama do siebie i zamknęłam powieki.
-Dobranoc. - usłyszałam jeszcze.
-Dobranoc. - odpowiedziałam.
-I wiesz co?
-Hmm...? - mruknęłam.
-Kocham cię. - oczami podświadomości widziałam jak się szczerzy.
-Ja ciebie też...

________________________________________________________________________

Wierzycie w to, że w ciągu chyba całego tygodnia, napisałam tylko tyle? Ja też nie. Załamałam się. A szkoła mnie wykończy... Dobrze, że to już koniec. 

Pozdrawiam, zmarnowana, bezsilna, potrzebująca snu Sissi. ♥