~Rozdział 85~

Już na wstępie Was przepraszam misiooooooooooooooooołki za to wszystko, za brak rozdziałów, za tę zwłokę i dziękuję za to, że cały czas jesteście ze mną pomimo tego, jak ciężko mi coś dodać. :c :*

JEDZIEMY! : )

-Dobrze trafiłem? - znana mi twarz wychyliła się z pomiędzy krwistoczerwonych róż i wyglądała co najmniej przezabawnie.
-To zależy... - uśmiechnęłam się szeroko.
-No nasza najlepsza pani doktor chyba by nas nie okłamała, nie? - środkowy wyszczerzył się, wręczając mi kwiatki i od razu rzucając mi się w objęcia. - Ał, kolce. - posmutniał, sycząc z bólu.
-Już problemy... - westchnęłam głęboko, wyciągając z szuflady opatrunek, jednocześnie przymykając nogą drzwi.
-Ej! - usłyszałam pretensje z zewnątrz. Zdziwiona jeszcze raz uchyliłam wrota, a za nimi stał rozżalony Zati. - Dzięki, co nie, zapamiętam.
-Przepraszam Pawełku. - jeszcze raz ukazałam rząd swoich zębów i wpuściłam go do środka. - Co wy tu robicie?
-No ja na przykład przed chwilą dostałem z drzwi, a ten pacan widzę już się pokaleczył... - wskazał na Nowakowskiego.
-Serio pytam. - zaśmiałam się.
-Dostaliśmy trochę wolnego przed Mistrzostwami, no to co, przyjechaliśmy, bo czemu mielibyśmy nie przyjechać, nie? - wciął Piotrek.
-Ja może nie będę przeszkadzać... - usłyszałam damski, speszony głosik z angielskim akcentem zza swoich pleców.
-O, a kimże jest ta zacna dziewoja? - Cichemu aż oko błysnęło, rażąc swym blaskiem wszystkich na około.
-Susie, Piotrek i Paweł, Piotrze i Pawle, Susie... - przedstawiłam sobie znajomych, a oni uścisnęli sobie dłonie.
-Zostań... - zwróciłam się do przyjaciółki, a ona niepewnie zmierzyła siatkarzy wzrokiem. - Umieją rozmawiać po angielsku... - dodałam rozbawiona, a ona rozpromieniała, zgadzając się na dłuższą wizytę w moim mieszkaniu. Ja skierowałam się do kuchni w celu ugoszczenia jakoś nowych przybyszów, którzy od razu poczuli się jak u siebie.
-Mmm, owocowa, wiesz jak mnie zadowolić... - wymruczał Zatorski, próbując swojej herbaty.
-Dobra, dobra. - zaśmiałam się, siadając na oparciu fotela. - Opowiadajcie...
-Co mamy opowiadać. - wydukał Paweł, pomiędzy niesamowicie głośnym siorbaniem napoju.
-Ty, w towarzystwie jesteś. - Piter przestrzelił potylicę przyjaciela, a ten wylał całą zawartość kubka na włochaty dywan.
-Debilu... - jęknął libero.
-Nie, naprawdę spoko... - westchnęłam, zmierzając po papier. Serio... To nie wiedziałam do czego on mi się przyda i tak będę musiała ten dywan wyprać, a Susie tylko śmiała się pod nosem. Zgarnęłam go i od razu zanurzyłam w wannie. Paweł naprawdę poczuł się jak u siebie robiąc sobie kolejną herbatę.
-Nie gniewasz się, nie? - zatrzepotał rzęskami.
-Na ciebie nigdy. - mrugnęłam okiem, wracając do salonu, a tam kolejne zaskoczenie jakim była rozmowa Susie razem z Piotrkiem. Chyba znaleźli wspólny język, bo przecież z nie każdym Cichy ma okazję pogawędzić o niedowładzie, prawda?
Po wyczerpującym wieczorze, który już całkiem nadwyrężył nasze gardła i pozbawił Pawła głosu, przygotowałam chłopcom wyrko do drzemania, a Susie obiecała, że wpadnie jutro ze swoim mistrzowskim wypiekiem. Na samą myśl ślinka mi cieknie...
-Agata, możemy pogadać? - zza drzwi wychyliła się szczuplutka twarzyczka środkowego.
-Pewnie. - odłożyłam obenie czytaną książkę na półkę i usiadłam po turecku odgarniając z siebie kołdrę.
-W końcu jesteśmy sami. - westchnął, ściągając klapki i rzucając się na łóżko. Na te słowa zrzedła mi mina. - Zacznę prosto z mostu, bo wiesz dobrze, że ja w bawełnę owijać nie lubię.
-Mhm... - mruknęłam skinając głową.
-Obydwoje dobrze wiemy, jaka jest sytuacja pomiędzy tobą, a Michałem, oraz całą reprezentacją.
-Mhm... - piekliłam się.
-Nie wkurzaj się tylko na mnie, chcę wyjaśnić to wszystko raz, a porządnie. - uspokoił mnie gestem dłoni. - Pomyślisz sobie, że jestem za durny na tego typu gadaniny, ale jeszcze tylu rzeczy o mnie nie wiesz, niewiasto... - wyszczerzył się. I nie była to dobra reakcja na tego typu rozmowy. - Dobra, do rzeczy. - chrząknął. - Nie chcę wnikać co stało się z Bartmanem, bo to raczej wasza sprawa...
-Dokładnie. - wcięłam się, sycząc przez zaciśnięte zęby.
-Nie pytasz skąd wiem? - zdziwił się.
-A powinnam?
Przytaknął.
-Skąd wiesz? - przewróciłam oczami.
-Zbyszek wypaplał Michałowi, bo podobno ten najeżdżał na jego byłą...
-I dlatego powiedział, że się z nim przespałam?! - pisnęłam.
-Cały Zbyniu... - odparł. - Ale nie o to tutaj chodzi...
-A o co?!
-O to, że ja i mój długi język... - tutaj zrobił małą przerwę.
-Mów! - ponaglałam siatkarza.
-Michał już wie... - spojrzał na mnie skruszonym wzrokiem.
-O czym kurde wie!?
-O tym, że jesteś w ciąży...
-Piotrek kurwa! - schowałam twarz w dłonie.
-Przycisnął mnie, jasne?! - bąknął.
-Mówiłam ci, żebyś zatrzymał to dla siebie!
-Mówić to mi możesz różne rzeczy, on i tak zrobi swoje. - wystawił mi język.
-Teraz już w ogóle jestem na przegranej pozycji...
-Tak, jesteś. - urwał. - On myśli, że to dziecko Zbyszka...
-Jeszcze cholera lepiej! - wykrzyczałam.
-Ale ja wam pomogę. - szepnął.
-Nie Piotrek, już lepiej w niczym nie pomagaj. - po moim policzku spłynęła pojedyncza łza. - Jesteś fajnym chłopakiem serio, ale... Dzięki.
-Uwierz mi, wiem, jak to wszystko naprawić. - zdobył się na dosyć nieśmiały uśmiech. - Po prostu mi zaufaj...
-Nie wiem, czy potrafię. - przygryzłam wargę z bezsilności.
-Potrafisz. Musisz. A! No i jeszcze jedno. Daj mi numer Susie, muszę się kiedyś z nią umówić. - ukazał rząd swoich zębów, a ja parsknęłam cichym śmiechem, dyktując mu rząd cyferek. - Dzięki. Dobranoc. - cmoknął mnie w policzek i wychodząc zgasił światło w pokoju, a ja padłam na poduszkę, wzdychając głęboko. Myśli znowu kłębiły mi się w głowie, przytłaczając mnie od środka, a ja wobec nich stawałam się maleńka. Nie chciałam niczego innego, jak spokoju i Jego przy moim boku. Ale na ten temat to mogłam sobie tylko i wyłącznie pomarzyć...

____________________________________________________________________

Przepraszam Was wszystkich... Totalnie nie wiem co się dzieje, ale przecież musicie mi wybaczyć. :c Są wakacje, czas przygód, (a może nawet miłości, hohoho :3) i nie siedzę non stop przy komputerze, a jeśli siedzę, to patrząc na tę białą stronę dobijam się jeszcze bardziej, że tyle Was czeka, a ja jak zwykle nie wywiązuję się z obowiązków. :c 

A zaraz znowu wyjeżdżam. Taka tam, spontaniczna wycieczka. ;-) 

Ale mogę Wam coś obiecać. W tym tygodniu NA PEWNO pojawi się nowy rozdział! SerioSerio! ♥

Pozdrawiam, Sissi. ♥