~Rozdział 98~

-Stanisław Nowakowski... To chyba żadni krewni tego półgłówka, nie? - zapytał Kubiak, spoglądając na nazwisko wypisane na karteczce.
-Skąd mam wiedzieć. - burknęłam wysiadając z auta i kierując się w stronę klatki schodowej.
-Zdziwią się. - nopomknął, dochodząc do mnie. Wcisnął odpowiednią cyferkę w domofonie i czekaliśmy na reakcję.
-Ale popatrz, co chcesz im powiedzieć? "Dzień dobry, podmienili nam dziecko w szpitalu, oddawajcie je...".
-Kto tam? - usłyszeliśmy zmodyfikowany głos, który przerwał odgrywanie mojej scenki.
-Dzień dobry, ja nazywam się Michał Kubiak. Razem z moją narzeczoną mamy sprawę związaną z państwa dzieckiem. - wyrecytował.
-Naszym dzieckiem? - zdziwiła się kobieta.
-Tego nie da się rozwiązać przez domofon...
-Dobrze, jeśli tak... - usłyszeliśmy szczęk otwieranego zamka, po czym powędrowaliśmy na górę pod właściwe mieszkanie. Otworzyła nam młoda kobieta, która z małym przerażeniem zmierzyła nas wzrokiem od góry do dołu.
-Słucham? - ukryła się za drzwiami.
-Czy urodziła pani swojego syna dwudziestego piątego października, w szpitalu na ulicy Dąbrowskiego? - zapytał Misiek.
-Tak... - odparła niepewnie.
-Pomimo wszystkiego dobrze się składa... Gdyż nasz syn - wskazał na Szczepana. - Urodził się w tym samym czasie. Otóż szpital wykazał się szczególną niedbałością i zamienił troje dzieci urodzonych w tamtym okresie.
-Ale jak to? - kobieta jeszcze bardziej się przeraziła. Michał wymownie spojrzał wgłąb mieszkania, a do niej dopiero wtedy dotarło, żeby odbyć tę rozmowę w środku, a nie poprzez próg.
Razem z siatkarzem wszystko jej dokładnie wytłumaczyliśmy i zwróciliśmy się z prośbą wykonania badań DNA. Ta rodzina, jak i dwie pozostałe nie wykazały się chęcią zbadania swoich pociech. Tłumaczyli się tym, iż za długi czas upłynął od narodzenia, a oni sami zdążyli przywiązać się do malucha. Wtedy do nas też coś dotarło. Będziemy kochać Szczepana tak samo, pomimo tego, w jakiej rodzinie wychowuje się nasz biologiczny syn. Obiecaliśmy też, że będziemy w kontakcie razem z tamtymi rodzinami.
-Ciekawe, co kiedyś powie na to wszystko Szczepan.
-Masz zamiar w przyszłości powiedzieć mu, że jego biologiczna rodzina żyje możliwe, że z naszym dzieckiem, kilkanaście kilometrów stąd? - zapytałam.
-A chcesz żeby całe życie żył w kłamstwie?
-Chyba tak właśnie wolę... - mruknęłam i odłożyłam syna na tylnie siedzenie auta. Michał zdziwił się lekko, lecz już bez słowa usiadł za kierownicą.

~***~

Zaczął się sezon reprezentacyjny, Michała znów przez miesiące nie było w domu, opiekę nad malcem musiałam sprawować sama. Razem z nim śledziłam mecze w telewizji; chciałam aby od małego zaszczepił się pasją do siatkówki. Patrząc na te znane twarze siatkarzy tęskniłam za nimi, bo chciałabym żeby te czasy, przypominające siatkarskie sny powróciły... Pomimo tego, jak to się wszystko skończyło, powtórzyłabym to bez wahania, a w niektórych sytuacjach może postąpiła inaczej. Ale teraz nie ma co gdybać, trzeba żyć dalej, bo ma się dla kogo. Jeśli będę żyła przeszłością, nie będę mogła cieszyć się teraźniejszością, a co za tym idzie, jeszcze bardziej spieprzyć przyszłość. A na takie błędy nie ma miejsca. 

___________________________________________________________________________

To jest jakiś wstęp do epilogu. Tak kochani, dobrze czytacie, epilogu......... :(( Piszę to z ciężkim sercem, ale wszystko co dobre, szybko się kończy. Zostawiłam tutaj kawał swojego serca, poczucia humoru, łez i poświęcenia. Ale wywodzić i wspominać będziemy przy następnym rozdziale. Zakończyłam rozdział tak szybko, bo nie chciałam kończyć bloga już teraz, a jedynie trochę Was wprowadzić... Niestety.

Pozdrawiam, Sissi♥